Fiktivt
Illustrasjon: Heiko Junge / NTB/Dag og Tid
Eg sit i ein mørk bil med sota vindauge, som på film, eller i Bodyguard. Eg har Erna Solberg ved sida av meg, men eg anar ikkje kor i byen vi er, eller om vi er i byen i det heile. Det er best sånn, synest Erna. Ho kan hemmelege forhandlingar, seier ho. Sonderingar, rettar ho seg raskt til. Det er best om ingen veit kor vi er. Sjølv ikkje eg – som har tilstått for statsministeren, litt før på dagen, at eg, som aldri har stemt på partiet hennar til no, kan vere litt på gli.
Eg er jo vaksen blitt. Ikkje sant? Det får snart vere slutt på idealismen. Og snillismen. Ikkje bur eg i kollektiv lenger heller.
Men eg må få noko igjen for stemma mi, understrekar eg. Eg er ikkje billig, heller, kven er vel det? Og Erna nikkar og er med på det. Berre hopp inn i bilen først.
Så fort eg er inne, rekker statsministeren meg eit glas med noko som sprudlar veldig, eg drikk ikkje med ein gong.
– Det eg kan tenkje meg, byrjar eg.
– Skål, avbryt Erna og løftar glaset sitt, som sprudlar minst like mykje som mitt, og drikk. Eg løftar mitt og skålar, eg òg, drikk plutseleg sjampis før lunsj.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
