Den dagen eg trefte nestleiar i Akershus Arbeidarparti, Tonje Brenna, til ein tidleg kaffi (ein veldig tidleg kaffi – søv ikkje politikarar?), tysdag denne veka, var også første gongen på veldig lenge eg har tenkt at no er det ganske kaldt ute. Frå i dag av må eg nok kle meg mykje varmare. Folka rundt meg stod også med høge skuldrer og smale bein.

Så kom trikken.

Trikken var stappfull. Og som mange andre reisande måtte eg ta til takke med ståplass. Og eg hugsar at eg tenkte at no er det nok mange som blir litt gretne her. Særleg ved stoppa, då trikken først bremsa overraskande hardt opp, og så då andre reisande skubba seg både inn og ut.

No blir vi alle litt gretne, tenkte eg.

Men så slo ein annen ting inn: at ingen sa noko grettent, at ingen sa noko som helst, at dei reisande automatisk og lydlaust gav plass til dei som ville forbi, og at nokre av oss fekk klemt ut eit smilt også, oppi alt.

Imponerande.

– Og i grell kontrast til eit heilt anna blått kollektivtransportmiddel, seier eg til Tonje, og sikter til Facebook, der veldig mange får høyre det nesten heile tida, mange gonger dagleg, ofte utan grunn.

Særleg kvinner.

Tonje er ikkje frykteleg imponert over parallellen. Facebook er ikkje eit transportmiddel, og trikken er ikkje eit sosialt medium, men ho lèt det fare og fortel det ho har fortalt pressa den siste tida, at ho får og har fått meldingar frå menneske ho ikkje kjenner, der ho får høyre det. Høyre at ho er eit undermenneske, ein maktmisbrukar, ei fi***.

– Det er eit lite helvete, seier ho. – Eg veit ikkje kva eg skal gjere.

Som er lett å forstå. Men vanskeleg å verkeleg leve seg inn i.

Tenk deg at du står på trikken ein kald morgon og følgande blir ropt ut rundt deg (frå menn, i alle hovudsak) når ein kvinneleg medpassasjer stig på: «Kven slapp den stygge fi*** om bord?» «Lat henne stå på alle fire om ho skal vere med!» «Eg veit kor ho bur!» «Kom heilt bak, så eg kan ta deg bakfrå!» «Svin som deg burde ikkje få løyse billett!» Og «No fekk eg også stå!» frå ein som sit.

Kven hadde ikkje funne stoppknappen?

– Ville ein kvardag utan sosiale medium gjort deg glad, spør eg.

– Sjølvsagt ikkje, seier Tonje. – Men ein kvardag utan misogyni.

– Ja, seier eg noko resignert.

– Ja, seier ho.

Eg lovar at eg skal gjere mitt, og ho verkar nøgd med det.

– Kva meir kan vel ein mann love, spør ho retorisk.

– Eg har lese ein stad at du er glad i parmesan, korleis er det mogleg, seier eg og skiftar samtaleemne.

– Parmesan er det verste.

– Korleis er det mogleg ikkje å like parmesan, spør Tonje.

Vi ristar båe lattermildt på hovudet. Og gir oss før det går for langt.

Nils-
Øivind
Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.