Det første eg såg for meg då eg las at Bjørgulv Braanen no gir seg som ansvarleg redaktør i Klassekampen, var opningsscena i den fyrste Indiana Jones-filmen: Indy har tatt seg inn i eit gamalt tempel og stel eit gyllent, religiøst ikon, men plutseleg kjem ein stor, rund stein «frå oven» for å gjere slutt på han – og alle som ser på, får litt avstandspanikk. For kva no?

– Hugsar du?

Bjørgulv nikkar.

– Men du, seier han, eg er ikkje nokon Harrison Ford, altså. Og vi er ikkje i Hollywood. Vi er på Grønland i Oslo.

– Ja, seier eg og hugsar noko anna:

Eg hugsar då Bjørgulv tok til som ansvarleg redaktør i Klassekampen. Eg var der. Eg sat i ein krok med ein gamal PC og freista skrive saker med «minst to kjelder». Noko som kjendest, somme dagar, som å springe for livet bort frå ein trugande stein. Eg trur ikkje Bjørgulv var imponert.

Han var ikkje så imponert av at eg var poet, heller, og skreiv lange dikt om altoverskyggande kjærleik. Det blei noko svermerisk for Bjørgulv, litt i overkant individuelt: Kor blei samfunnsansvaret til den lengtande, svermeriske, einsame poeten av? Verda blir ikkje betre på det viset.

– Kva blir verda betre av, då, Bjørgulv, kunne eg ha spurt den gongen, men eg torde nok ikkje, eller ville kan hende ikkje.

Så kjem det tilstøytande minnet, nokre år seinare, etter at Bjørgulv hadde møtt Lena (Lindgren) og falle (pladask) og gifta seg.

– NO SKJØNAR EG, snakkeropte han på sitt litt sedvanlege vis.

Vi sat rundt eit lite rundt bord på kontoret hans.

– Eg har ikkje skjøna det før, heldt han fram, både lattermild og glad. – Men no skjønar eg. Det her er jo alt, ikkje sant?

Eg nikka.

Og eg veit at spørsmålet eg skal stille, blir leikande lett for Bjørgulv:

– Så kva vil du ha for å bli glad?

– Kva eg vil ha? Eg vil skjøne alt på nytt. Skjøne alt for første gong endå ei gong. Det må vere den verkelege draumen.

– Poeten skriv så, ja, seier eg.

Ein annan ting Bjørgulv sa i løpet av alle dei åra på Grønland i Oslo, om sånne som meg og sånne som han, var at sånne som han var dei som sprengde muren, og sånne som meg, dei som kom etter og strødde blomar utover.

Og eg blei sjølvsagt såra.

– For eg ville jo også sprenge murar, seier eg.

– Ja, seier Bjørgulv.

– Eg vil framleis det, seier eg.

– Eg også, seier Bjørgulv.

Og så sit vi litt stille.

– Men du, eg har ei dødlinje, seier Bjørgulv.

– Sjølvsagt, seier eg og reiser meg, skundar meg ut.

På veg heim, gjennom Grønland og Tøyen og Grünerløkka til Torshov, ser eg for meg Bjørgulv og meg på spasertur. Vi kryssar ei grøn eng, full av blomar, det er skjønt. Så kjem vi til ein mur. For høg til å klatre over, for vid til å gå rundt. Bjørgulv gjev meg jakka si, medan han krummar nakken og tar springfart.

– Og takk for det, kamerat, seier eg.

– Takk for holet i muren. Det hjelpte meg ut på andre sida.

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er forfattar og forleggar.