Eg likar ikkje sjukehus. Eg trur ikkje eg nokon gong har likt dei. Det er eit enkelt reknestykke: Om eg er der, så er det av di noko er gale med meg eller nokon eg er glad i. Ofte alvorleg gale. Som til dømes no. Eg sit ved sjukesenga til Sir Alex Ferguson, på Salford Royal Hospital. Han blei akutt dårleg for nokre dagar sidan. Hjernebløding. Hasteoperert. Fell i koma. Vaknar igjen. Men heng i ein tråd. Heng enno i ein tråd. Slik vi alle, sjølvsagt, heng i ein tråd.

Eg gir han eit glas vatn. Han likar vatn, seier han, løver og tigrar drikk vatn.

Eg er glad han er betre, men tør ikkje seie det høgt. Sjukehus er rare stader. Her går det troll i ord heile tida. Han lurar på korleis eg har tid til å kome heile vegen og sitte her heile dagen, har eg ikkje jobb?

– Jo, seier eg. – Eg tok nokre dagar fri.

– Fridagar? Kva er det for noko, spør Sir Alex.

Med eit slags smil. Han har ikkje mykje tru på fridagar. Han har tru på arbeidsdagar.

– Men det eg høyrer, seier eg, når du snakkar om arbeidarklassen, er meir hardtarbeidarklassen. Det er ikkje så mykje ei ideologisk tilknyting eller overtyding du siktar til, som det å jobbe ræva av seg. Heilt enkelt.

Sir Alex lagar ein liten, men bekreftande lyd.

– Du har også sagt ein stad at det ikkje er tilfelle at spelarar som David Beckham, Paul Scholes, Eric Cantona, Ryan Giggs og Ronaldo måtte tauast av treningsfeltet, meir eller mindre. Dei fekk aldri nok. Dei trudde vel heller ikkje på fridagar.

Sir Alex smiler slik at augo nesten forsvinn:

– Ikkje i det heile, seier han.

– Dei var overtydde. Ville berre denne eine tingen. Og ut av den eine tingen falda heile verda seg ut for dei. Skjønar du?

– Eg trur det, seier eg.

Men Sir Alex er ikkje overtydd:

– Problemet ditt, trur eg, er at du ikkje lenger ser på herrefotballen som noko viktig. Du ser berre pengar og jålebukkar. Men så må du hugse at verdas beste spelarar, Ronaldo og Messi, dei kom frå ingenting. Frå ingen stad. Og erobra verda. Akkurat som meg. Eg kom også frå ingenting. Eg var berre ein liten gut som spelte på Harmony Row i Goven. Frå ei tid då berre det å eige ein fotball var å vere privilegert. Fotballar som forresten var så tunge at dei gav deg hjerneristing når du heada. Fotball er ein utliknar. Det må du klare å sjå.

Og legg til:

– Ikkje noko er viktigare enn likskap. Men også ulikskap må fordelast likt. Skjønar du?

– Eg trur det, seier eg.

– Det trur eg også. Du kom jo frå ingenting, også du, seier Sir Alex.

– Det er ikkje noko å skamme seg over.

– Så kva vil du ha for å bli glad, spør eg. – Meir likskap?

– Likskap, fellesskap og kollektivtrafikk, seier Sir Alex, og me ler.

Før han legg til:

– Eg likar å minne meg sjølv på første gongen eg så Paul Scholes på treningsfeltet og tenkte «nei, nei, han er for liten». Men eg tok feil. Paul blei i verdsklasse. Ikkje noko gjer meg gladare enn å kunne ta feil på det viset. Og du hugsar vel kva din eigen Ole Gunnar sa om å spele mot spelarar som trur dei er betre enn han?

– Det var det beste han visste, seier eg.

– Ja. Det beste han visste, gjentar Sir Alex, før han legg til, litt ertande:

– Kva er det beste du veit?

Nils-Øivind Haagensen

Nils-Øivind Haagensen er
forfattar og forleggar.