I sommar las eg ei bok skriven av den britiske musikkjournalisten Simon Reynolds, om tilbliinga av ein musikksjanger som sidan har fått mange rare namn. Den gongen kalla dei han electronic body music. Kroppens musikk. Eg synest det er fint.

Tidleg i 90-åra hadde folk så mykje å tenkje på, at då det endeleg blei helg, skulle skallen få fri. Då skulle stress og jag og tunge tankar også ta helg, og kroppen skulle setjast laus. Ein skulle danse til repetisjonsmusikk og blinkande ljos. La kroppen og hovudet skilje lag og forsvinne kvar sin veg inn i musikken.

Det er noko med den atonale musikken, støy, dronar, repetisjonar, som visstnok gjer at skallen koplar ut. Ein del av skallen blir oppteken med å tilverke det han høyrer, medan ein annan del tek fri. Skallen skil ønskt lyd frå uønskt lyd, som gjer at nyansane i det repeterande trer fram.

Eg trur ikkje me har fått så mykje mindre å tenke på sidan 90-åra. Heller tvert om. Nærast dagleg synest eg at ein eller annan stakkars ungdom, frå dei som blir kalla «generasjon perfeksjon», snakkar ut om angsten, depresjonen, veneløysa og den vonde tida. Dei skal fjerna tabu og normalisere og alt som er. Men skapar ikkje dette berre fleire problem?

Ikkje veit eg. Men eg set sanneleg pris på å gje skallen fri ei gong i ny og ne. Og eg likar musikk, i veldig mange forskjellege sjatteringar, sjølv om eg nok ikkje dansar heilt frivillig. Og kanskje er det her ei av dei avgjerande utfordringane kjem inn.

Mange av oss driv ikkje med dans sånn utan vidare. Her om dagen las eg eit intervju med vokalisten og programleiaren Thomas Felberg i Dagsavisen, der han var spurd om kva som gjer han flau, og han svarte:

– Eg driv ikkje med flau. Eg er ikkje flau og anbefaler andre å ikkje være flaue dei heller. Vi er som vi er.

Løgnasen