Skogplantinga gjekk som ein farsott over landet frå 1950-talet og utover. Alle var med. No er skogen hogstmogen. Då er det godt med ei lita bandsag.
Fyrste stokk på eiga hand. Rett nok ein liten stokk, men det er ikkje enklare enn med større. Her var eg så ivrig at eg gløymde høyrselsvernet.
Foto: Solveig Gjerdåker
Dei kvasse herda fjørståltennene i sagbladet skjer lett og snorrett igjennom den 20 tommar tjukke tømmerstokken.
Dag og Tid har kjøpt sagbruk. Vel, det er overdrive. Vi har kjøpt ein liten part i ei transportabel bandsag. Prisen for saga var 125.000 kroner. Avisa, i praksis underteikna, har gått inn med 20.000 kroner. Det gjev bruksrett til å saga det vi måtte trenga av materialar på stølen. Som ei ny geitehytte eller nye båsskilje i fjøset.
Saga står på slektsstølen som eldstebror min Arnfinn og kona hans no eig, i ein sidedal ned frå Dag og Tid-stølen. Skogen som vart planta her på 1950- og 1960-talet, er hogstmogen, og er eit klassisk døme på den store skogplantinga som fór som ein farsott over landet på 1950-talet og fram mot 1990.
Eg vart òg råka. Klokka 07.30 om morgonen den 25. mai 1982 stilte eg opp utanfor Voss skogkontor på min fyrste plantedag. Skogreisingsleiar Sigmund Skiple tok imot oss, og saman med seks andre køyrde vi ut til ei eller anna utmark i det store heradet, festa plantebeltet rundt livet, tok plantehakka og kvar vår kasse med plantar på akslene og gjekk opp til plantefeltet, stilte oss på rekkje med to meter mellom kvar og sette i gang med sommarjobben.
Dei toårige plantane hadde vorte dyrka fram i veksthus i små pottebrett med torvjord. Kvar plante stod for seg i ei sylinderforma smal hylse, slik at røtene vaks fram til ei 10 cm lang patron. Plantehakka hadde ei holpipe i enden som ein stakk ned i jorda med foten, etter at ein hadde fjerna vegetasjonen der planten skulle ned. Då var det lett å stikka planten med rotpluggen ned i det same holet, og vips hadde du planta eit nytt tre.
Dei beste planteplassane var inntil stubbar, tuer, steinar og i og ved kvisthaugar. Vi låg unna søkk i terrenget, der vart det for vått, og aldri oppå sjølve tuene, der vart det for turt. I alle tilfelle måtte planten setjast djupt nok, under humuslaget, slik at røtene kom i kontakt med mineraljord.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
