I Dag og Tid den 13. oktober er det prenta eit utdrag or Jan H. Landro si bok: Jon Fosse – enkelt og djupt – om romanane og forteljingane hans. Der kan me mellom anna lesa om Fosse sitt syn på gjeldande nynorskrettskriving (2012-normi): «Mange, mellom dei eg, meiner at ein med norma frå 2012 i mangt godtok altfor mykje frå den samnorske nynorsken, godtaking av tenkja utan j, bølgje utan j, til dømes, er språkleg vandalisme.»
Kj og gj i trykklett staving er eit av sermerkji som skil nynorsk frå bokmål både i skrift og tale.
Framgangen til landsmålet fyrst på 1900-talet gjorde styresmaktene urolege for at Noreg skulle verta tospråkleg. Alt i 1901 sa Gunnar Knudsen i Stortinget at «vort lille folk på 2 mill. har virkelig ikke raad at splitte sig i to sproggrupper.»
Den 20. februar 1909 leverte H. Eitrem, Amund B. Larsen og S. Schjøtt: Utredning av spørsmaalet om et mulig samarbeide mellem landsmaal og riksmaal i retskrivningen til Kyrkjedepartementet, som den 28. oktober året før hadde tinga denne utgreiingi.
Med støtte i den vart j-lause former som menneske, ynske, bekker tekne inn i 1917-rettskrivingi som obligatoriske former. Det galdt nokso mange ord og var eit viktigt steg i arbeidet med å gjera nynorsken meir lik bokmålet.
Knappe 20 år seinare, den 25. april 1936, skreiv Noregs Mållag si rettskrivingsnemnd, der mellom andre Sigurd Kolsrud og Gustav Indrebø sat, merknader til det som skulle verta 1938-rettskrivingi. Om g og k (sk) i trykklett staving skreiv dei mellom anna:
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
