Vi treng skattebetalarar for å redde verda
Klimamål
Ifylgje Gase Handeland, marknads- og kommunikasjonssjef i Strømmestiftelsen, i Dag og Tid 27. august, skal vi vere takksame for at stadig fleire rikfolk kringom i verda nyttar pengar dei har tent på å nå FNs bærekraftsmål.
Og eg kan ikkje late vere å tenke, her eg sit i ein utkantkommune med folketalsnedgang, at det er litt som å høyre lokalpolitikarane mine seie at vi må ta imot alle arbeidsplassar vi kan få – så får det heller vere at dei ureinar fjordane våre litt eller drep nokre havørner. Vi lyt begge ta imot det vi kan få, liksom, om enn på eit heilt anna nivå. Eg kan ikkje late vere: Eg syns det er litt trist.
Ja, vi skal utrydde fattigdom. Men skal vi ikkje på vegen ta oss råd og tid til å sjå på årsakene til fattigdom? Skal vi ikkje sjå på korleis desse rikfolka har tent milliardane sine, sjå på om det er nokon der i næringskjeda ein plass som har vorte hindra i å nå sine bærekraftsmål? Når nokon vert rike på at andre vert fattigare, eller haldne like fattige, og dei rike så donerer nokre av pengane sine til andre fattige, har då verda eigentleg gått framover?
Og når – som Handeland trekker fram – land som Tyskland, Storbritannia og Nederland reduserer bistandsmidlane sine, understrekar ikkje det nettopp det eg prøver å seie i kommentaren min her i avisa 13. august: at når fleire private kroner/dollar/euro vert kanaliserte vekk frå det offentlege, brukte utanfor velferdsstatane, så svekkar det høvet desse statane har til å gjere det vi, skattebetalarane, lit på at dei skal gjere – bygge velferd, både innanlands og gjennom bistand, som hjelper oss å nå bærekraftsmål så fort vi berre kan?
Handeland spør om vi ikkje skal vere positive til at nokon vil nytte det dei har tent på «andre ting enn bilar, eiga romferd eller hytte». Det er jo lett å vere for, det, men eg skulle framleis ynskje det var like – ja, eigentleg ein million gongar meir – ærefullt å betale skatt som å starte ei filantropisk stifting.
Mitt favorittbærekraftsmål held fram med å vere mål 10, underpunkt 4: «vedta politikk, særlig når det gjelder skatter og avgifter, lønn og sosialomsorg, med sikte på å oppnå en gradvis utjevning av forskjeller».
Siri Helle er fast skribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Klimamål
Ifylgje Gase Handeland, marknads- og kommunikasjonssjef i Strømmestiftelsen, i Dag og Tid 27. august, skal vi vere takksame for at stadig fleire rikfolk kringom i verda nyttar pengar dei har tent på å nå FNs bærekraftsmål.
Og eg kan ikkje late vere å tenke, her eg sit i ein utkantkommune med folketalsnedgang, at det er litt som å høyre lokalpolitikarane mine seie at vi må ta imot alle arbeidsplassar vi kan få – så får det heller vere at dei ureinar fjordane våre litt eller drep nokre havørner. Vi lyt begge ta imot det vi kan få, liksom, om enn på eit heilt anna nivå. Eg kan ikkje late vere: Eg syns det er litt trist.
Ja, vi skal utrydde fattigdom. Men skal vi ikkje på vegen ta oss råd og tid til å sjå på årsakene til fattigdom? Skal vi ikkje sjå på korleis desse rikfolka har tent milliardane sine, sjå på om det er nokon der i næringskjeda ein plass som har vorte hindra i å nå sine bærekraftsmål? Når nokon vert rike på at andre vert fattigare, eller haldne like fattige, og dei rike så donerer nokre av pengane sine til andre fattige, har då verda eigentleg gått framover?
Og når – som Handeland trekker fram – land som Tyskland, Storbritannia og Nederland reduserer bistandsmidlane sine, understrekar ikkje det nettopp det eg prøver å seie i kommentaren min her i avisa 13. august: at når fleire private kroner/dollar/euro vert kanaliserte vekk frå det offentlege, brukte utanfor velferdsstatane, så svekkar det høvet desse statane har til å gjere det vi, skattebetalarane, lit på at dei skal gjere – bygge velferd, både innanlands og gjennom bistand, som hjelper oss å nå bærekraftsmål så fort vi berre kan?
Handeland spør om vi ikkje skal vere positive til at nokon vil nytte det dei har tent på «andre ting enn bilar, eiga romferd eller hytte». Det er jo lett å vere for, det, men eg skulle framleis ynskje det var like – ja, eigentleg ein million gongar meir – ærefullt å betale skatt som å starte ei filantropisk stifting.
Mitt favorittbærekraftsmål held fram med å vere mål 10, underpunkt 4: «vedta politikk, særlig når det gjelder skatter og avgifter, lønn og sosialomsorg, med sikte på å oppnå en gradvis utjevning av forskjeller».
Siri Helle er fast skribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»
Papiravisa