Gaza

Karoline Einang

Eg hugsar kjensla av å skrive skuleoppgåve om folkemordet i Rwanda med gåsehud i nakken. Eg hugsar kjensla av å lese biografien til Nelson Mandela, trå av båten på Robben Island og puste lufta av apartheid. Eg hugsar kjensla av å ta kvite bussar nedover kontinentet og lukta av gamle bygningar fulle av blod, død og europeisk skam.

Vi kunne ikkje forstå korleis slike ting kunne skje i ei verd full av solidaritet, omsorg og kjærleik. Barnsleg naivitet? Kanskje, men realiteten er smertefull også for vaksne. Korleis kan verda la folk døy medan vi diskuterer? Korleis kan verda la born svelte medan vi tenkjer? Korleis kan verda la eit heilt folk forsvinne og bli til nytt blekk i historiebøkene som vi seinare skal lese og skamme oss over at vi aldri beskytta, aldri redda?

Dette er vår generasjons test. Testen for dei av oss som har lese historia og tenkt: «Eg, eg ville aldri ha lukka auga og latt slike ting skje. Eg, eg ville ha lyfta stemma, kravd handling, endring. Eg, eg ville aldri ha kunna leve i visse om at mi manglande handling har kosta liv.»

Det skjer no, og det er ikkje konterett, det er ikkje ein ny sjanse neste haust, det er no, og det er ekte.