Drama

Regi: Charlotte Le Bon

Falcon Lake

Med: Joseph Engel, Sara Montpetit, Monia Chokri, Arthur Igual
Månadens film på Cinemateket

Sommaren i Quebec er varm. Bastien (Engel) er snart fjorten. Familien hans vitjar heimtraktene til mora (Chokri). Venninna hennar har dottera Chloé (Montpetit) på seksten. Ho er tøff. Mora kallar ho heks. Chloé er oppteken av at det spøkjer i vatnet dei plar bade i. Bastien er oppslukt av jenta som ligg framom han i tenåringsløypa.

Ô Canada

Charlotte Le Bon har ein solid karriere som skodespelar og debuterer no som spelefilmregissør. Ho lukkast. Falcon Lake er presis i stilen, har fjong sjangerleik og manar effektfullt fram kjensler. Smalt biletutsnitt fremjar fokuset til Bastien, det tett trekledde landskapet og klamme sosiale situasjonar.

«Dei flaue og teite trekka hjå ungdom er truverdige.»

Håkon Tveit om Falcon Lake

Forteljinga er ramma inn som stillfarande oppvekstdrama om den store sommaren med fyrste forelsking, men stendig kjem morbide drypp av hint til skrekksjangeren. I opningsscena verkar det som det ligg eit lik i vatnet. Chloé poserer no og då livlaus. Ein plakat av Hitchcocks Psycho, flittig bruk av laken, ein hang til å få Bastien og oss til å kveppe. Dei tydelege hinta leikar med publikum. Musikken til svenske Shida Shahabi er glitrande. Ho utporsjonerer pertentleg og spreier vakkert uro utan å ty til det trauste.

Canada har fått sving på sjangerfilm med grøssarar som Violation av Madeleine Sims-Fewer og Dusty Mancinelli og komediar som Shiva Baby av Emma Seligman, og ei blanding av begge i Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person av Ariane Louis-Seize med Sara Montpetit i hovudrolla. Monia Chokri, som spelar mora til Bastien, regisserer dei friskaste canadiske komediane, som The Nature of Love. Med folk som Le Bon og Chokri byr Quebec på meir enn stjerneregissør Xavier Dolan.

Guten gløttar

Kameraet til Kristof Brandl fangar blikket til guten på veg inn i puberteten perfekt. Bastien er usikker og keitete. Alle blikk er løynde. Utan at han glanar, forstår vi at Chloé fyller all merksemda hans. Framstillinga er søt og sår. Dei flaue og teite trekka hjå ungdom er truverdige. Maktspelet òg.

Kule Chloé er tryggare med ungguten enn med dei eldre som festar rundt bålet. Den flotte tonen i bileta liknar nostalgisk mimring, slik ein minnest unge somrar der alt står på spel. Falcon Lake er kul, stilig, men ber varme, leik, frykt, forelsking og sorg. Le Bon fangar alle kjenslene med ein stram første film.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.