Ønskjer du å delta i debatten? Då kan du sende innlegget ditt til ordskifte@dagogtid.no
Ønskjer du å delta i debatten? Då kan du sende innlegget ditt til ordskifte@dagogtid.no
Først vil eg rette ein takk til Morten Strøksnes for omgrepet «filantropisk imperialisme» (Dag og Tid 27. august). Så vil eg rette blikket mot Svein Gjerdåker sin leiar i Dag og Tid 12. november, «Humanismens dilemma».
Å skulde på Kviterussland for flyktningstraumen til EU er litt drygt. Kva krigar har dei teke del i i Midtausten? Kva har dei gjort? Dei har slutta å sile folk inn i landet. Har dei ei plikt til det i «humanismens» namn? Å sile ut flyktningar?
Vesten har gitt ris til eiga ræv ved å krige i Midtausten – Irak, Afghanistan, Libya, Syria – med Noreg som haleheng.
«Openberr støtte frå Russland.» Ja, det er jo ikkje anna å vente at Russland står bak. Kven har funne på det, tru?
«Statar som kynisk nyttar menneskelege tragediar som maktmiddel»: Våre bomber over fjerne land er jo filantropiske. Vi gjer det av godt hjarte, utan kvalar, utan ansvar og utan å måtte ta lærdom.
Vi har gitt oss sjølve noko å tygge på:
Hva skal vi med dem her?
Vi hjelper dem der de er.
Med krutt og droner,
raketter, kanoner.
hva skal vi mere gjøre?
Vi er jo i Nato-klassen,
så da er det bare å trampe på gassen.
De kommer over havet,
i bølgene, i kavet.
Hva har de her å gjøre?
Vil de ikke høre?
Vi redder dem der de er
med bomber og gevær.
De får jo mat og medisiner.
Hvorfor er det da de griner?
Og våpen får de i massevis.
Vi er jo så snille.
Om bare de ville
ikke komme her,
men bli der hvor de er.
Når det gjeld EU–Polen, trur eg nok at Polen er for glad i pengane til å bryte banda. Og når det gjeld EU–Russland, så kan vel forholdet ikkje bli stort verre enn det er.
