Ho stig ut av døra

og kan sjå og kjenna

korleis enga ligg

solangande nyslått.

Ei humle lettar frå

eitt blomehjarte

på veg til eit anna.

Sola stryk ho varmt

over panne og kinn,

vermar tvers gjennom

heile ho.

Nede ved fjorden

er ei bølgje på veg inn

mot fjøra.

Oksekalvane strekkjer seg

etter det grøne

på andre sida av gjerdet.

Svaleungane kvitrar på

telefonleidninga.

Vinden streifar henne mildt

på veg til skogen.

Ho løftar handa

for å skugga

for auga.

Det syng i henne.

Ofte tek tankane henne med

til før og etter.

Men nett no

i eitt sekund

er ho her.

No.

Jorunn Brækhus