Lukkast ikkje
Ønskjer du å delta i debatten? Då kan du sende innlegget ditt til ordskifte@dagogtid.no
Kvalfangst
Siri Helle i Dag og Tid vil gjerne at kvalfangsten skal vere både berekraftig, bra for miljøet og human. I spalta «Frå matfatet» 23. juni 2023 gjer ho eit forsøk på å komme fram til ein slik konklusjon, men eg kan ikkje sjå at det lukkast særleg godt. Difor nokre kommentarar til ein del av synspunkta som kjem fram i spalta
Det er ikkje slik at jegeren eller slaktaren er så usikker på kva tid eit dyr er dødt. Viss ein er usikker på det, skal ein vere korkje jeger eller slaktar.
Når det gjeld kvalfangsten, veit ein mykje om dette. Ein veit at det kan gå ein halv time frå harpunen har treft dyret til det er dødt. Det er eit faktum at ingen andre dyr, ville dyr eller husdyr, systematisk blir utsette for slike avlivingsmetodar. Skadeskytingsprosenten i norsk kvalfangst er høg. Sjølv om dei som driv slik fangst får god opplæring, blir éin av fem kvalar skadeskoten.
Helle spør så om dette kan vere så inhumant. Svaret på det er eit absolutt ja, det er inhumant. Ein kan ikkje hevde, slik som kronikkforfattaren, at fordi kvalen har levd eit fritt liv, i motsetnad til mange husdyr, må han finne seg i ein langdryg og smertefull dødsprosess.
Ei slik framstilling er ikkje logisk. Kvalen kan ikkje skuldast for at mange husdyr ikkje har det bra. Så konklusjonen blir nok framleis at kvalfangsten er inhuman, negativ for miljøet og ikkje berekraftig.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Ønskjer du å delta i debatten? Då kan du sende innlegget ditt til ordskifte@dagogtid.no
Kvalfangst
Siri Helle i Dag og Tid vil gjerne at kvalfangsten skal vere både berekraftig, bra for miljøet og human. I spalta «Frå matfatet» 23. juni 2023 gjer ho eit forsøk på å komme fram til ein slik konklusjon, men eg kan ikkje sjå at det lukkast særleg godt. Difor nokre kommentarar til ein del av synspunkta som kjem fram i spalta
Det er ikkje slik at jegeren eller slaktaren er så usikker på kva tid eit dyr er dødt. Viss ein er usikker på det, skal ein vere korkje jeger eller slaktar.
Når det gjeld kvalfangsten, veit ein mykje om dette. Ein veit at det kan gå ein halv time frå harpunen har treft dyret til det er dødt. Det er eit faktum at ingen andre dyr, ville dyr eller husdyr, systematisk blir utsette for slike avlivingsmetodar. Skadeskytingsprosenten i norsk kvalfangst er høg. Sjølv om dei som driv slik fangst får god opplæring, blir éin av fem kvalar skadeskoten.
Helle spør så om dette kan vere så inhumant. Svaret på det er eit absolutt ja, det er inhumant. Ein kan ikkje hevde, slik som kronikkforfattaren, at fordi kvalen har levd eit fritt liv, i motsetnad til mange husdyr, må han finne seg i ein langdryg og smertefull dødsprosess.
Ei slik framstilling er ikkje logisk. Kvalen kan ikkje skuldast for at mange husdyr ikkje har det bra. Så konklusjonen blir nok framleis at kvalfangsten er inhuman, negativ for miljøet og ikkje berekraftig.
Fleire artiklar
Mmm, nam-nam? Tja, om scobyen ser litt rar ut, så vert den fermenterte tedrikken sett pris på av menneske verda over.
Foto via Wikimedia Commons
Fermentert te breier seg i butikkhyllene – til solide prisar.
Foto via Wikimedia Commons
«Hulda Garborg er ein av dei store, gløymde forfattarskapane i Noreg.»
Fuktmålaren syner at veggen er knuskturr. Er det truverdig?
Foto: Per Thorvaldsen
«Frykta er ein god læremeister. Eg sit no og les Byggforsk-artiklar om fukt for harde livet.»
Wako er Kjetil Mulelid, Simon Olderskog Albertsen, Bárdur Reinert Poulsen og Martin Myhre Olsen.
Foto: Eirik Havnes
Sprudlande samspel
Wako serverer ei heilakustisk jazzplate.
Sitrusmarinert kamskjel med estragon, lime og olivenolje.
Alle foto: Dagfinn Nordbø
Papiravisa