Kunstig intelligens
I januar 2011 spelte Jeopardy-meistrane Ken Jennings og Brad Rutter mot IBM-maskina Watson, som slo dei, men som ikkje kan erstatte legar eller forskarar.
Foto: Seth Wenig / NTB scanpix
Kva er det vi er redde for?
Bruk av kunstig intelligens har fascinert meg i alle dei åra eg har sysla med utvikling av programvare. Det har blitt nærare førti år. Fagfeltet kom opphavleg fram seint på femtitalet, men på grunn av ueigna datamaskinar og avgrensa matematiske metodar for slike oppgåver blei det stort sett med teoretiske studiar og mindre med praktiske resultat.
Fyrst så seint som omkring 2012 skaut utviklinga av kunstig intelligens fart, då Geoffrey Hinton med fleire utvikla matematiske modellar baserte på såkalla neurale nettverk. Her freistar ein å etterlikne den menneskelege hjernen. Samstundes hadde maskinane utvikla seg monaleg, og grunnlaget for det vi i dag kjenner som maskinlæring (ML) eller «Deep learning» (DL), var lagt.
Sams for dei aktuelle tidsbolkane er ei særs sterk og ikkje minst overdriven tru på moglegheiter og geniale løysingar – oftast med ein dyster spådom om tapte arbeidsplassar.
AGI
Nesten kvar veke kan ein lese om gjennombrot innan dette feltet. Nærare gransking syner at det dei utgjev seg for, ikkje heilt held mål. I den seinare tida har uttrykket AGI stendig dukka opp. Det står for Artifical General Intelligence og vil ha oss til å tru at datamaskiner har fått reint menneskelege eigenskapar. Gary Marcus og Ernest Davis seier i si nyleg utgjevne bok Rebooting AI (Pantheon Books, New York, 9/2019): Ingenting tyder på at vi eingong er på veg dit.
Eg skal komme attende til fleire døme frå vitskapelege artiklar og personleg erfaring.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
