Jødedommen i skolen
Israel
I Dag og Tid 25. mai kommenterer adjunkt Bjarte Runderheim lektor Espen Tørsets ordskifteinnlegg i Dag og Tid 18. mai, der han sakleg greier ut kor farleg det er å gløyme jødedommen i skolen.
Bjarte Rundereim er òg religionslærar, men har eit heilt anna grunnsyn omkring årsaka til den aukande antisemittismen rundt om i Europa. Han trur at antisionisme er ei årsak til antisemittiske haldningar.
Eg er pensjonert adjunkt med fagkrins engelsk, nordisk, historie og kristendom religion og livssyn og er så langt einig med Bjarte Rundereim. Antisemittismen og antisionismen har alltid vore skyldfolk, og skyldfolk påverkar kvarandre.
Som religionslærar må ein, enten ein er konservativ kristen, agnostikar eller ateist, vere intellektuelt heiderleg. Ein kan då starte med kva tid det blei eit problem for jødar å være sionistar? Kven skapte denne rørsla som er kalla antisionisme?
Antisionismen, i den røynlege verda, tok til for alvor to år før seksdagarskrigen i Midtausten i 1967. Sovjets FN-delegasjon påstod då at sionismen er ei form for rasisme, og stilte med det spørsmålsteikn ved Israels grunnleggjande rett til eksistens. Spira til hat frå verdssamfunnet mot jødane i Israel blei følgt opp av generalforsamlinga i FN, som 10. november 1975 gjennom resolusjon 3379 vedtok at den nasjonale fridomsrørsla til jødane, sionismen, var rasisme.
Det tidlegare initiativet frå Sovjetsamveldet demonstrerer at kampanjen for å demonisere og ta frå Israel legitimitet, handlar primært ikkje om å reformere eller avslutte kontrollen over land som Israel tok i 1967. Det er meir døme på målretta fjerning av den jødiske statens eksistens.
Suksessen til bevegelsen som står for demonisering, boikott og rettsforvrenging mot Israel, fortel mykje om den vestlege verdas temperament i dag, men det fortel ikkje noko om kvaliteten på argumenta som antisionistane brukar mot staten Israel. Spesielt fortel det ikkje noko om Israels suverene rett til Judea og Samaria etter internasjonal lov.
Om ein måtte meine at Israel er annleis enn andre statar og må stillast andre krav til enn dei andre FN-medlemmane? Ja, då er ein på full veg inn i antisemittismen, noko som knapt kan vere stuereint for ein religionslærar i Noreg.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Israel
I Dag og Tid 25. mai kommenterer adjunkt Bjarte Runderheim lektor Espen Tørsets ordskifteinnlegg i Dag og Tid 18. mai, der han sakleg greier ut kor farleg det er å gløyme jødedommen i skolen.
Bjarte Rundereim er òg religionslærar, men har eit heilt anna grunnsyn omkring årsaka til den aukande antisemittismen rundt om i Europa. Han trur at antisionisme er ei årsak til antisemittiske haldningar.
Eg er pensjonert adjunkt med fagkrins engelsk, nordisk, historie og kristendom religion og livssyn og er så langt einig med Bjarte Rundereim. Antisemittismen og antisionismen har alltid vore skyldfolk, og skyldfolk påverkar kvarandre.
Som religionslærar må ein, enten ein er konservativ kristen, agnostikar eller ateist, vere intellektuelt heiderleg. Ein kan då starte med kva tid det blei eit problem for jødar å være sionistar? Kven skapte denne rørsla som er kalla antisionisme?
Antisionismen, i den røynlege verda, tok til for alvor to år før seksdagarskrigen i Midtausten i 1967. Sovjets FN-delegasjon påstod då at sionismen er ei form for rasisme, og stilte med det spørsmålsteikn ved Israels grunnleggjande rett til eksistens. Spira til hat frå verdssamfunnet mot jødane i Israel blei følgt opp av generalforsamlinga i FN, som 10. november 1975 gjennom resolusjon 3379 vedtok at den nasjonale fridomsrørsla til jødane, sionismen, var rasisme.
Det tidlegare initiativet frå Sovjetsamveldet demonstrerer at kampanjen for å demonisere og ta frå Israel legitimitet, handlar primært ikkje om å reformere eller avslutte kontrollen over land som Israel tok i 1967. Det er meir døme på målretta fjerning av den jødiske statens eksistens.
Suksessen til bevegelsen som står for demonisering, boikott og rettsforvrenging mot Israel, fortel mykje om den vestlege verdas temperament i dag, men det fortel ikkje noko om kvaliteten på argumenta som antisionistane brukar mot staten Israel. Spesielt fortel det ikkje noko om Israels suverene rett til Judea og Samaria etter internasjonal lov.
Om ein måtte meine at Israel er annleis enn andre statar og må stillast andre krav til enn dei andre FN-medlemmane? Ja, då er ein på full veg inn i antisemittismen, noko som knapt kan vere stuereint for ein religionslærar i Noreg.
Fleire artiklar
James Rebanks på Lillehammer sist veke.
Foto: Morten A. Strøksnes
Ein mann for alle årstider
LILLEHAMMER: Etter å ha skrive to svært populære bøker om landbruk og sauehald hamna James Rebanks i ei krise som førte han til eit dunvær på Helgeland.
Teikning: May Linn Clement
Tid for realitetsorientering
Valet av Donald Trump til president er ikkje noka tilfeldig ulukke, men ei fylgje av dårleg politisk handverk gjennom lang tid.
Ruslan Gorovij sender pengane han tener som artist, heim til Kyiv, der vener kjøper vedlass til ukrainarar som treng varme i vinter.
Foto: Ukrainian online sales
Eit nytt lovframlegg som legg opp til at det skal bli straffbart å selje ulovleg hogd skog, vil ikkje minst råke folk i øydelagde hus.
Ein førjulsdag får Vilma (Kjersti Dalseide) patologen Robert (Ole Christoffer Ertvaag) og presten Ivar (Tobias Santelmann) på døra. Dei har med seg ein dødsbodskap.
Foto: Nordisk Film Distribusjon
Julefilmen til Charlotte Blom er litt frisk, litt traust og litt tam.
Den neste presidenten i USA, Donald Trump, har sterke retoriske evner, meiner Gjermund Stenberg Eriksen.
Foto: Brian Snyder / Reuters / NTB