Olav H. Hauge

Sverre Tusvik

Ronny Spaans rapporterte i Dag og Tid frå 150-årsfesten for Samlaget. Eg reagerte på at han tilsynelatande umotivert der fletta inn at Profil-krinsen ikkje var det første litterære miljøet Olav H. Hauge fekk kontakt med. Spaans vedgjekk at dette frå hans side var førehandsreklame for at han og Klaus Johan Myrvoll til hausten kjem med ein artikkel om Hauge som gjendiktar i tidsskriftet Edda. Og dei lovar at dei der «har meir snadder på lur».

I eit tilsvar drog dei fram at Hauge i 1966 alt i to år hadde freista gjendikte Trakl, og la til: «Har Trakl og Økland mykje sams som lyrikarar? Heller lite.» Eg kunne ikkje dy meg for å vise til at Einar Økland, som redaktør for Profil, alt i hefte 4/1964 sjølv hadde på prent ei gjendikting av Georg Trakl.

Nesten utan ironi ser eg med entusiastisk glede fram til kva for «åndelege miljø» Spaans og Myrvoll har funne at Hauge var i slekt med. Og når dei seier seg leie for at Hauge var for høfleg til å lage lister over dårleg litteratur, vil eg minne om at det i dagbøkene vrimlar med karakteristikkar og vurderingar som over tid er heller inkonsekvente, og heller ikkje Profil-forfattarane får alltid lovord i hans kritiske lesardom.

Med utgangspunkt i «listemakar» Hauges noko skiftande favorittar vil forskarane med sine hermeneutiske metodar legge fram materiale som venteleg er betre grunngitt enn dei momenta eg lett sarkastisk tillèt meg å pirke ved. Sjølv er eg på uvitskapleg vis meir interessert i litteraturhistorisk konstruktiv sladder enn vitskapleg «snadder». Eg kunne som Spaans ha fletta inn ein «teaser» om kvar eg emnar skrive om korleis Halldis Moren Vesaas i 1967 måtte dempe Sigmund Skards filologisk rettvise, men taktisk kjenslelause kritikk av Hauges bidrag til den nemnde gjendiktarantologien. Der kan eg også bli freista til å røpe meir frå ein telefonsamtale med min lærde franskprofessor Asbjørn Aarnes, då han etter å ha lese i dagbøkene (lånt av ein nabo) etter nokre innleiande ord om Olav Nygard og Alf Larsen «motvillig nu må erkjenne at Hauge ikke var en åndløs materialist, annektert og villedet av disse marxistene i Profil.»

Uansett er det positivt at Hauges dagbøker blir granska og kommenterte, då det vil kompensere for den vitskaplege og tekstkritiske annoteringa vi i Samlaget ikkje hadde høve til å arbeide ut.