Musikk

Leiv Arne Grimstad

På Bob Dylan sin 80-årsdag gjorde eg meg så fri å gjendikte til nynorsk ein song frå det siste albumet hans. Songen heiter «Black rider» og handlar om det mørke begjæret som no og då skvulpar i kvart menneske. I denne songen vedkjenner Dylan seg dette begjæret, men jobbar med å pensjonere det.

Du mørke du mørke

Du Mørke du Mørke har levd altfor hardt,

gått nettene vaken og alltid søkt fart.

Den stien du fann, var for smal til å gå,

kvar stein du passerte, snubla du på,

for vegen du kjenner og alltid trør

er ikkje den same som minuttet før.

Du Mørke du Mørke; alt har du sett,

det store og vesle følgde du tett.

Du fall inni elden og slukte han òg.

Best med attlatne lepper om du vil vere med neste tog.

Ver rimeleg, Mister, så får du di løn,

lat jordiske tankar vere di bøn.

Du Mørke du Mørke vil ingen ting sake,

og går eg min veg, ber du meg sjå tilbake.

Eg kjenner ei ro no, som gir meg behag,

eg vil ikkje krige, i alle fall ikkje i dag.

Gå heim til di kone, slutt å oppsøke mi,

ein vakker dag kan eg gløyme å vere blid.

Du Mørke du Mørke; om eg berre forstod,

om tid verkeleg finst, lat ho vere nett no.

Lat meg gå rakt igjennom, kan du opne døra?

Mi sjel er så tung, mine tankar omsløra.

Lat vere med klemming og smiger, skru ikkje på sjarmen,

då grip eg til sverd og høgg av deg armen.

Du Mørke du Mørke, tre av, slapp av,

nummeret på din fallos fører deg ingen stad.

Eg lid i det stille, eg skrik ikkje ut,

kan hende du finn meg på ein høgare nut,

ja, ein vakker kveld skal eg synge om det eg verkeleg kunne trenge.

Du Mørke du Mørke; du har vore på jobben altfor lenge.