Eg lèt att augo
fyller nasen med luft
lufta har oska
frå borna
som nett brann

medan dei flykta
eller kanskje
gav opp,
for å flykta
går ikkje lenger an.

Dei berre er der
i eit inferno
lèt kanskje flammane
sluka seg rå
utan ord.

For dei har allereie døydd
så mange gonger.
Dei lever
i helvete
på jord.

Eg høyrer tonar
frå ei trøystelaus
gravferd
ein seremoni
som ingen held.

Eg pustar inn
dei umisselege borna
oska svertar
men tenner òg
min eld.

Eg hadde aldri trudd
at eg skulle sakna
ei gravferd
for eit nystarta
liv.

At håpet var dradd ned
til det å senka
små kister
ned i jorda,
slik eg skriv.

At eg skulle håpa
at familien
i det minste
fekk knuga kvarandre
i si sorg.

At sjølv
eitt minutts stillheit
er utenkjeleg
i det undergravne
menneskeverdet
si borg.

Eg ber ei bøn
for den vesle kroppen
som ikkje lenger
er nokon kropp

sender ein takk
til den vesle sjela
som har mista trua
fordi ingen
sa stopp

Eg faldar hendene
rundt
dei små fingrane
tynnare enn stilken
på ein orkidé.

Du bad ikkje om mykje
vesle skatt,
kven er me som
svikta deg
for ein skrudd idé?

Eg hadde aldri trudd
at eg skulle sakna
ein flik av
menneskeverd i
eit evig mareritt.

Når det verste som kan skje
vert betre
enn det som
faktisk skjer
er håpet slite.

Tonje Noréa Gauden