I fjor haust gav Kristin Fridtun ut boka Kunsten å irritera seg over skrivefeil. Der stiller ho mellom anna spørsmålet: Har det noko for seg? Ho svarer eit klart nei. Det er sjølvplaging til ingen nytte. Men skal ein berre gi blaffen i dårleg språk og skrivefeil? Det ser ut til at det som før vart kalla språkrøkt, opptek språkvitarane lite, og/eller dei kallar det språkmoralisme.