Vassviks oppdaterte animisme
Torgeir Vassvik held fram med det musikalske utforskingsprosjektet sitt.
Foto: Christian Roth Christensen / Wikipedia
Samtidsmusikk
Vassvik:
Gákti
Torgeir Vassvik: joik, gitar, rammetromme m.m.; Hans P. Kjorstad: fiolin; Rasmus Kjorstad: oktavfele; Audun Strype: lyddesign Heilo/Grappa
Med den første plata Sáivu frå 2006 representerte Torgeir Vassvik noko nytt innan samisk basert musikk. I tillegg til element frå joik har han nytta musikalske element frå andre urfolk, særleg sibirsk strupesong, og ofte samarbeidd med framståande musikarar innan moderne jazz, som Arve Henriksen, Anders Jormin og Jan Martin Smørdal. På andreplata Sápmi (2015) medverka dessutan samtidsmusikarane Ole Henrik Moe og Kari Rønnekleiv på fiolin.
Også på den nye plata har han knytt til seg to av dei mest særprega felespelarane me har for tida: brørne Hans og Rasmus Kjorstad. Dei har bakgrunn frå folkemusikken i Gudbrandsdalen, men er dessutan framifrå improvisatorar som ikkje er redde for å bruka instrumenta i meir eksperimentell lei.
Utforsking
Slik sett er den nye plata eit framhald av dette langvarige utforskingsprosjektet der Vassvik verken pretenderer å framføra «autentisk» joik eller meir konform og føreseieleg verdsmusikk. Sjølv seier han at han ynskjer å «oppdatere den animistiske tradisjonen», der alle tings samanheng er ein grunntanke. Dette kan ein sjå som eit verdsbilete eller livssyn, men den musikalske konsekvensen – i tilfellet Vassvik – er at desse svært ulike elementa, frå urfolksmusikk via moderne jazz til samtidsmusikk, smeltar saman på eit overtydande vis.
Bjeffing
Den intense vokalen står heile tida i fokus, men det er òg plass til lange, suggererande bluesaktige riff på ein skranglete akustisk gitar, og feleklangen smyg seg inn og ut av den rytmisk suggererande grunnpulsen. I tillegg førekjem elektroniske klangar, hundebjeffing og ei rekke folkeinstrument frå ulike stader i verda. Noko av det som hindrar at dette vert ein overflatisk stilistisk lapskaus, er at ein rett som det er lurer på kvar lydane frå kjem frå. Om ikkje anna: Dei kjem frå Vassviks heilt særeigne musikalske univers.
Det lyt òg nemnast at ein av våre aller fremste lydteknikarar, Audun Strype, er rekna som eit fullverdig medlem av bandet. Dette er meir enn ein høfleg gest mot ei gruppe kunstnarar/handverkarar som ofte kjem i skuggen av dei som poserer på scenen; det er å ta lyden på alvor – i vidaste tyding.
Sigbjørn Apeland
Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Samtidsmusikk
Vassvik:
Gákti
Torgeir Vassvik: joik, gitar, rammetromme m.m.; Hans P. Kjorstad: fiolin; Rasmus Kjorstad: oktavfele; Audun Strype: lyddesign Heilo/Grappa
Med den første plata Sáivu frå 2006 representerte Torgeir Vassvik noko nytt innan samisk basert musikk. I tillegg til element frå joik har han nytta musikalske element frå andre urfolk, særleg sibirsk strupesong, og ofte samarbeidd med framståande musikarar innan moderne jazz, som Arve Henriksen, Anders Jormin og Jan Martin Smørdal. På andreplata Sápmi (2015) medverka dessutan samtidsmusikarane Ole Henrik Moe og Kari Rønnekleiv på fiolin.
Også på den nye plata har han knytt til seg to av dei mest særprega felespelarane me har for tida: brørne Hans og Rasmus Kjorstad. Dei har bakgrunn frå folkemusikken i Gudbrandsdalen, men er dessutan framifrå improvisatorar som ikkje er redde for å bruka instrumenta i meir eksperimentell lei.
Utforsking
Slik sett er den nye plata eit framhald av dette langvarige utforskingsprosjektet der Vassvik verken pretenderer å framføra «autentisk» joik eller meir konform og føreseieleg verdsmusikk. Sjølv seier han at han ynskjer å «oppdatere den animistiske tradisjonen», der alle tings samanheng er ein grunntanke. Dette kan ein sjå som eit verdsbilete eller livssyn, men den musikalske konsekvensen – i tilfellet Vassvik – er at desse svært ulike elementa, frå urfolksmusikk via moderne jazz til samtidsmusikk, smeltar saman på eit overtydande vis.
Bjeffing
Den intense vokalen står heile tida i fokus, men det er òg plass til lange, suggererande bluesaktige riff på ein skranglete akustisk gitar, og feleklangen smyg seg inn og ut av den rytmisk suggererande grunnpulsen. I tillegg førekjem elektroniske klangar, hundebjeffing og ei rekke folkeinstrument frå ulike stader i verda. Noko av det som hindrar at dette vert ein overflatisk stilistisk lapskaus, er at ein rett som det er lurer på kvar lydane frå kjem frå. Om ikkje anna: Dei kjem frå Vassviks heilt særeigne musikalske univers.
Det lyt òg nemnast at ein av våre aller fremste lydteknikarar, Audun Strype, er rekna som eit fullverdig medlem av bandet. Dette er meir enn ein høfleg gest mot ei gruppe kunstnarar/handverkarar som ofte kjem i skuggen av dei som poserer på scenen; det er å ta lyden på alvor – i vidaste tyding.
Sigbjørn Apeland
Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Gjennom foto og tekst dokumenterte Maria Gros Vatne eit annleis liv på bloggen Wildandfree.no. Ho og mannen Nik Payne forlét bylivet og trygge jobbar til fordel for økologisk gardsbruk og heimeskule. Her ser me sonen Falk.
Foto: Maria Gros Vatne
Frå draum til sorg
Ukjent landskap vinn den eine prisen etter den andre. No er den å finne på lista over filmar som er kvalifiserte til vurdering av Oscar-akademiet i kategorien «Beste dokumentarfilm».
Peter Flamm (1891–1963) var ein tysk lege med jødisk familiebakgrunn som i 1926 gjorde furore med debutromanen.
Foto: Otto Kurt Vogelsang / Ullstein bild
«Jeg? er ein djupt fascinerande og høgst moderne tekst om sinnsforvirring og dobbeltgjengeri»
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.
The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkfilmen Strange Darling tuklar med tida for å trekke i gang tankane.
Sveinung Rotevatn (V), som ser opp, talte ikkje under behandlinga av den nye abortlova 3. desember. Den som gjekk fram til talarstolen flest gonger, var Marian Hussein (SV).
Foto: Thomas Fure / AP / NTB
Mors liv i salen
Debatten vi fekk høyre då den nye abortlova blei behandla tysdag, strekte seg frå 10.00 til 14.30, frå 1915 til framtida og frå fosteret til den store verda.