CD

Christian Sinding:

Works for Violin and Piano

Jonas
Båtstrand, fiolin; Jørn
Fossheim, klaver. SIMAX 2020

Det er lite norsk i Christian Sindings (1856–1941) kammermusikk slik fiolinisten Jonas Båtstrand og pianisten Jørn Fossheim presenterer han på dobbeltalbumet sitt. CD-ane inneheld musikk av denne norske komponisten som i samtida var eit etablert namn internasjonalt, men som sjeldan kan opplevast i konsertsalane i dag – med unntak av nokre romansar og det eviggrøne klaverstykket Frühlingsrauschen frå 1896.

Somme av komposisjonane, som blei til i dei 15 åra mellom 1894 og 1909, er aldri blitt spelte inn på plate før. Korleis skal me karakterisera musikken?

Fyldige akkordar

Dei som kallar Sinding ein arvtakar etter Edvard Grieg, har eit forklaringsproblem. For Sinding var det nemleg den tyske romantikken og dei klassiske formene som galt, medan folkemusikken, som dei fleste nordmennene i hans komponistgenerasjon saug næring frå, er og blir perifer.

Den grundige skoleringa hans frå konservatoriet i Leipzig kjem til uttrykk i sikre former og evna til utvikling av musikalske tema. Harmonikken, som er fargerik og fyldig, går nok ut over det han lærte seg i det konservative Leipzig – her skin fascinasjonen for Richard Wagner og andre «nytyskarar» gjennom. Melodikken er hans svakaste punkt. Melodilinene vantar stundom liv og kraft og verkar meir konstruerte enn sungne. Ofte greier han å bøta på dette gjennom eit innhaldsrikt akkompagnement, som han var ein meister i.

Klaverbrus

Fyrstesatsen «Prélude» frå Quatre Morceaux, op. 43 (1898), er noko av det beste på plata. Stilen er typisk for Sinding: Den langstrekte fiolinmelodien i legato blir boren fram av eit brusande passasjeverk i klaveret, som har noteside på noteside med ubrotne trettitodelsnotar. (Parallellen til det to år eldre solostykket Frühlingsrauschen er openberr – Sinding lét seg ofte inspirera av seg sjølv.)

Pianisten Fossheim utfører passasjeverket teknisk lytefritt, og trass i det rytmisk lynsnare på mikronivå er det ro og eleganse over fraseringa hans. Også Båtstrands fiolinspel er overtydande, med rund og edel legatoklang.

Slike perpetuum mobile-satsar finst der fleire av – til dømes fyrstesatsen «Prélude» i suiten Vier Stücke, op. 61, og sistesatsen «Vivace» i suiten Vier Stücke, op. 81. Her er det fiolinisten, ikkje pianisten, som får brynt seg, med ubrotne lekkjer av kring åtte tonar i sekundet.

Båtstrand bit godt frå seg teknisk, og eg likar den litt røffe klangen hans. Men den kunstnarlege kvaliteten i desse satsane? Sinding gjennomfører sine fikse idear, det skal han ha. Men kompositorisk kling det lite inspirert.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.