Uinteressant diskopop
Kylie Minogues nye plate seier mykje om vår tid ved å vere uinteressant og anakronistisk.
Pop
Kylie Minogue:
Disco
BMG
Eg såg nyleg 1979-filmen Don’t Go In The House, der den forstyrra og narsissistiske Donald mishandlar og drep for å dekke over si eiga, indre smerte. Filmen går føre seg i tjukkaste diskoæraen og har gløymde storleikar som Bill Heller Group og The Daryll-Barber Band på lydsporet. Nokre dugelege diskolåtar finst òg i Kylie Minogues bakkatalog, til dømes Your Disco Needs You (2000), så eg var klar for meir då eg sette på det nye albumet hennar, Disco.
Diverre er Disco ein heller tann- og meiningslaus affære. Plata inneheld ei lang rekke glatte og uinteressante etterlikningar av 70- og 80-talsdisko krydra med moderne dansepopeffektar som mislukkast i å tilføre smak til den utidige nostalgien for det tettpakka dansegolvet som pregar albumet. Låten «Say Something» står fram som om han blei hamra i hop for å dekke over tomleiken: Den repeterande tekstlina «Can we all be as one again?» vitnar om ein lengsel etter den mytiske «normalen» og frykta for «splitting» det har vore så mykje snakk om i det siste. Det er klart vi skal danse saman att, men vi må òg redde planeten frå egosentriske, profittdrivne krefter som tviheld på rase-, kjønn- og klasseprivilegium.
NRK rapporterte nylig at musikkindustrien er bekymra for at maskinlæring skal utkonkurrere musikarar av kjøt og blod ved å generere musikk med lågare avgifter. Det er på tide å tenkje større, forbi inntektsmotivet. Då vil ikkje demokratiske prosjekt som OpenAI, med sine klumsete og festlige etterlikningar av kjende artistar, oppfattast som trugsmål, og ein kan heller fokusere på å lage kreativ musikk med kunstnarisk verdi i staden for tomme konsumprodukt. Disco kunne nemleg like godt ha blitt laga av ei maskin.
Rasmus Hungnes
Ramus Hungnes er trommeslagar, kunstnar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Pop
Kylie Minogue:
Disco
BMG
Eg såg nyleg 1979-filmen Don’t Go In The House, der den forstyrra og narsissistiske Donald mishandlar og drep for å dekke over si eiga, indre smerte. Filmen går føre seg i tjukkaste diskoæraen og har gløymde storleikar som Bill Heller Group og The Daryll-Barber Band på lydsporet. Nokre dugelege diskolåtar finst òg i Kylie Minogues bakkatalog, til dømes Your Disco Needs You (2000), så eg var klar for meir då eg sette på det nye albumet hennar, Disco.
Diverre er Disco ein heller tann- og meiningslaus affære. Plata inneheld ei lang rekke glatte og uinteressante etterlikningar av 70- og 80-talsdisko krydra med moderne dansepopeffektar som mislukkast i å tilføre smak til den utidige nostalgien for det tettpakka dansegolvet som pregar albumet. Låten «Say Something» står fram som om han blei hamra i hop for å dekke over tomleiken: Den repeterande tekstlina «Can we all be as one again?» vitnar om ein lengsel etter den mytiske «normalen» og frykta for «splitting» det har vore så mykje snakk om i det siste. Det er klart vi skal danse saman att, men vi må òg redde planeten frå egosentriske, profittdrivne krefter som tviheld på rase-, kjønn- og klasseprivilegium.
NRK rapporterte nylig at musikkindustrien er bekymra for at maskinlæring skal utkonkurrere musikarar av kjøt og blod ved å generere musikk med lågare avgifter. Det er på tide å tenkje større, forbi inntektsmotivet. Då vil ikkje demokratiske prosjekt som OpenAI, med sine klumsete og festlige etterlikningar av kjende artistar, oppfattast som trugsmål, og ein kan heller fokusere på å lage kreativ musikk med kunstnarisk verdi i staden for tomme konsumprodukt. Disco kunne nemleg like godt ha blitt laga av ei maskin.
Rasmus Hungnes
Ramus Hungnes er trommeslagar, kunstnar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.
«Moren» utanfor Munchmuseet.
Foto: Heiko Junge / NTB
«Kva slags motiv hadde Emin for å støype ein salbar skulptur i bronse i tre utgåver under konkurransen?»
Hans Rotmo var ein flåkjefta rabulist og provokatør, skriv Audun Skjervøy.
Hans Rotmo (1948–2024)
«Det er eit før og eit etter Vømmøl Spellmannslag.»