Pop

Kylie Minogue:

Disco

BMG

Eg såg nyleg 1979-filmen Don’t Go In The House, der den forstyrra og narsissistiske Donald mishandlar og drep for å dekke over si eiga, indre smerte. Filmen går føre seg i tjukkaste diskoæraen og har gløymde storleikar som Bill Heller Group og The Daryll-Barber Band på lydsporet. Nokre dugelege diskolåtar finst òg i Kylie Minogues bakkatalog, til dømes Your Disco Needs You (2000), så eg var klar for meir då eg sette på det nye albumet hennar, Disco.

Diverre er Disco ein heller tann- og meiningslaus affære. Plata inneheld ei lang rekke glatte og uinteressante etterlikningar av 70- og 80-talsdisko krydra med moderne dansepopeffektar som mislukkast i å tilføre smak til den utidige nostalgien for det tettpakka dansegolvet som pregar albumet. Låten «Say Something» står fram som om han blei hamra i hop for å dekke over tomleiken: Den repeterande tekstlina «Can we all be as one again?» vitnar om ein lengsel etter den mytiske «normalen» og frykta for «splitting» det har vore så mykje snakk om i det siste. Det er klart vi skal danse saman att, men vi må òg redde planeten frå egosentriske, profittdrivne krefter som tviheld på rase-, kjønn- og klasseprivilegium.

NRK rapporterte nylig at musikkindustrien er bekymra for at maskinlæring skal utkonkurrere musikarar av kjøt og blod ved å generere musikk med lågare avgifter. Det er på tide å tenkje større, forbi inntektsmotivet. Då vil ikkje demokratiske prosjekt som OpenAI, med sine klumsete og festlige etterlikningar av kjende artistar, oppfattast som trugsmål, og ein kan heller fokusere på å lage kreativ musikk med kunstnarisk verdi i staden for tomme konsumprodukt. Disco kunne nemleg like godt ha blitt laga av ei maskin.

Rasmus Hungnes

Ramus Hungnes er trommeslagar, kunstnar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.