Uinteressant diskopop
Kylie Minogues nye plate seier mykje om vår tid ved å vere uinteressant og anakronistisk.
Eg såg nyleg 1979-filmen Don’t Go In The House, der den forstyrra og narsissistiske Donald mishandlar og drep for å dekke over si eiga, indre smerte. Filmen går føre seg i tjukkaste diskoæraen og har gløymde storleikar som Bill Heller Group og The Daryll-Barber Band på lydsporet. Nokre dugelege diskolåtar finst òg i Kylie Minogues bakkatalog, til dømes Your Disco Needs You (2000), så eg var klar for meir då eg sette på det nye albumet hennar, Disco.
Diverre er Disco ein heller tann- og meiningslaus affære. Plata inneheld ei lang rekke glatte og uinteressante etterlikningar av 70- og 80-talsdisko krydra med moderne dansepopeffektar som mislukkast i å tilføre smak til den utidige nostalgien for det tettpakka dansegolvet som pregar albumet. Låten «Say Something» står fram som om han blei hamra i hop for å dekke over tomleiken: Den repeterande tekstlina «Can we all be as one again?» vitnar om ein lengsel etter den mytiske «normalen» og frykta for «splitting» det har vore så mykje snakk om i det siste. Det er klart vi skal danse saman att, men vi må òg redde planeten frå egosentriske, profittdrivne krefter som tviheld på rase-, kjønn- og klasseprivilegium.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
