Tumult over heile lina
Titus Andronicus har fått med seg Bob Mould i studio.
Titus Andronicus byd på 38 råe minutt med hjelp frå produsent Bob Mould.
Pressefoto
Rock
Titus
Andronicus:
An Obelisk
Merge /
Playground
Rock på frigir! Det er det du får om du skaffar deg An Obelisk, det sjette, kontante og høgst intense albumet frå Titus Andronicus.
Sist eg skreiv om Patrick Stickles og Titus Andronicus her i avisa, var for fire år sidan, då den ambisiøse, uregjerlege rockeoperaen i fem akter (!) The Most Lamentable Tragedy, eit pønkete brøl av eit konseptalbum om schizofreni og angst, såg i alle fall litt av dagens lys.
Ufiltrert
Som førebilete den gongen lista Stickles opp filmskaparen Lars von Trier, komikaren Louis CK og teikneserieskapar Alan Moore – ein interessant miks, og, om ein skal vere litt direkte, alle representantar for kvar si form for kreativ stormannsgalskap, ikkje utan mørke sider. Det operatiske manifisterte seg på The Most Lamentable Tragedy mellom anna i eit orkestralt element som Owen Pallett stod for, og fjorårets A Productive Cough (2018), ein dempa, nedpå affære, inneheldt også symfoniske understraumar, med fleire komposisjonar som strekte seg ut i åtte–ni minutt.
I 2019 er det lite strykearrangement å spore hos Stickles. Sentralt for An Obelisk står nemleg eit tverrgenerasjonelt møte i den ufiltrerte og uornamenterte rockens teikn: Med som produsent denne gongen er Bob Mould, kjend frå Hüsker Dü og mangt anna, og dei 38 råe minutta på det nye albumet har vorte til i Steve Albinis Chicago-studio Electrical Audio.
«Tumult»
Kor store heltar han enn slepper inn i rommet, er ikkje Stickles heilt typen som går på akkord med sin eigen kunstnarlege visjon, og An Obelisk er utvitydig eit uttrykk for denne. Men samtidig er det vesentleg for denne plata at ho skriv seg inn mot eit pønkeetos Mould har vore med på å byggje og forvalte frå 1980-åra og utover.
Fascistane er på frammarsj, og ja, tenkjer eg, når eg lyttar til sistesporet «Tumult Around the World», energien og utløpet i denne musikken er framleis særleg godt eigna til å sparke frå seg og setje skapet på plass – til å lage lyden av «tumult», dette gode, gamle ordet ein ikkje så ofte høyrer frå høgtalaren, som lokkar fram synonym som «oppstyr», «(gate)uro», «bråk» og «kampar» i mi ordliste.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Titus
Andronicus:
An Obelisk
Merge /
Playground
Rock på frigir! Det er det du får om du skaffar deg An Obelisk, det sjette, kontante og høgst intense albumet frå Titus Andronicus.
Sist eg skreiv om Patrick Stickles og Titus Andronicus her i avisa, var for fire år sidan, då den ambisiøse, uregjerlege rockeoperaen i fem akter (!) The Most Lamentable Tragedy, eit pønkete brøl av eit konseptalbum om schizofreni og angst, såg i alle fall litt av dagens lys.
Ufiltrert
Som førebilete den gongen lista Stickles opp filmskaparen Lars von Trier, komikaren Louis CK og teikneserieskapar Alan Moore – ein interessant miks, og, om ein skal vere litt direkte, alle representantar for kvar si form for kreativ stormannsgalskap, ikkje utan mørke sider. Det operatiske manifisterte seg på The Most Lamentable Tragedy mellom anna i eit orkestralt element som Owen Pallett stod for, og fjorårets A Productive Cough (2018), ein dempa, nedpå affære, inneheldt også symfoniske understraumar, med fleire komposisjonar som strekte seg ut i åtte–ni minutt.
I 2019 er det lite strykearrangement å spore hos Stickles. Sentralt for An Obelisk står nemleg eit tverrgenerasjonelt møte i den ufiltrerte og uornamenterte rockens teikn: Med som produsent denne gongen er Bob Mould, kjend frå Hüsker Dü og mangt anna, og dei 38 råe minutta på det nye albumet har vorte til i Steve Albinis Chicago-studio Electrical Audio.
«Tumult»
Kor store heltar han enn slepper inn i rommet, er ikkje Stickles heilt typen som går på akkord med sin eigen kunstnarlege visjon, og An Obelisk er utvitydig eit uttrykk for denne. Men samtidig er det vesentleg for denne plata at ho skriv seg inn mot eit pønkeetos Mould har vore med på å byggje og forvalte frå 1980-åra og utover.
Fascistane er på frammarsj, og ja, tenkjer eg, når eg lyttar til sistesporet «Tumult Around the World», energien og utløpet i denne musikken er framleis særleg godt eigna til å sparke frå seg og setje skapet på plass – til å lage lyden av «tumult», dette gode, gamle ordet ein ikkje så ofte høyrer frå høgtalaren, som lokkar fram synonym som «oppstyr», «(gate)uro», «bråk» og «kampar» i mi ordliste.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Abid Raja er advokat og Venstre- politikar.
Foto: Lina Hindrum
Det trugande utanforskapet
På sitt beste er Vår ære og vår frykt historia om ei integrering på retur og ei kraftig åtvaring om kva som kan skje som følgje av det.
Fargerikt om tolsemd
Me får garantert høyra meir til komponisten Eilertsen.
Birger Emanuelsen har skrive både romanar, essay og sakprosa etter debuten i 2012.
Foto: Christopher Helberg
Endringar til godt og vondt
Birger Emanuelsen skriv om folk slik at ein trur på det.
Me drog til månen av di det var teknologisk mogleg. Eit strålande døme på det teknologiske imperativet. Her vandrar astronaut Buzz Aldrin frå Apollo 11 rundt og les sjekklista si på venstre arm på ekte ingeniørvis.
Kjelde: Nasa
Teknologisk imperativ!
«Birkebeinerne på ski over fjellet med kongsbarnet».
Foto: Morten Henden Aamot
Eit ikonisk stykke kunst er kome heim
Medan gode krefter arbeider for å etablere eit museum for kunstnarbrørne Bergslien på Voss, har den lokale sparebanken sikra seg ein originalversjon av eit hovudverk av målaren Knud Bergslien.
Papiravisa