Tårer og løgn
St. Vincent har funne vegen til 1970-talet.
Annie Clark er kvinna bak artisten St. Vincent.
Pressefoto
Det er når songen nærmar seg slutten, at sjølvoppgjerets augneblink kjem i «The Melting of the Sun», det femte sporet på St. Vincents nye album Daddy’s Home. Stemninga er god, med analoge synthar, smått psykedeliske gitarar og koring som passar inn i den syttitalsnostalgiske estetikken.
Poetisk hyllest
Annie Clark har levert ei poetisk hyllest av nokre markante heltar i tur og orden, Joan Didion, Joni Mitchell, Tori Amos og Nina Simone, med vekt på det dei har ofra og sett på spel for å kunne utøve kunsten sin. «But me, I never cried», syng Clark, idet songen trekkjer pusten: «To tell the truth, I lied.»
No kan ein by på rett mykje av seg sjølv når ein lyg òg, og ofre ein heil del på vegen, men det er vanskeleg ikkje å sjå desse linene som eit uttrykk for nokre refleksjonar om kva ein gir av seg sjølv som artist, kva som er eit autentisk uttrykk for det, og kva som meir er som ein slags postmoderne leik med identitet.
Særleg gjer den knappe referansen til Simone inntrykk, til «stolte Nina» og alt ho måtte gjennom for songen «Mississippi Goddam».
Daddy’s Home er det sjette albumet frå St. Vincent, og fleire tidlegare utgivingar har vore løfta fram på desse sidene. St. Vincent (2014) var ei av dei mest forfriskande popplatene det siste tiåret, ei energisk oppkome av originale måtar å skru låtar saman på. Clark er både ein framifrå komponist, arrangør og instrumentalist, med nærast eruptive gitarsoloar som ho på scenen ofte har gitt seg i kast med gjennom ein slags teatralsk dekonstruksjon av klisjétunge gitaristgestar, med maskinelle, spastiske rørsler.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
