Rock

Bill Fay:

Countless Branches

Dead Oceans / Playground

Somme gonger er det enkle det beste, heiter det i klisjeen. Og i tilfellet Countless Branches, det nye albumet frå Bill Fay, stemmer det godt på meir enn éin måte.

Fay har grave litt i skuffene, og då gjerne helst i kommoden han har hatt i fire tiår, for dei eldste melodiane som har fått nye ord på denne ferske plata, kan ifølgje rapportar og presseskriv sporast tilbake til skisser som er daterte såpass langt tilbake i tid. Denne mogningsprosessen, som lèt til å høyre til i ei anna tid, passar godt til visdommen som vert uttrykt i Fays songar, som løftar blikket mot dei store linjene i tid og rom.

Det var som om han brått var der, Bill Fay, med Life Is People (2013), for eg kjende ikkje til det han hadde laga i 1970-åra, før han forsvann. Historia er velkjend. Musikken hans selde ikkje nok den gongen, og plateselskapet mista interesse. Life Is People var ein ny sjanse til å verte høyrd, i ei ny tid.

Sparsamt

Countless Branches er den tredje utgivinga på Dead Oceans, fem år etter Who Is The Sender (2015), og Fay held seg nært folka sine. Alle dei tre platene er produserte av Joshua Henry, og Matt Deighton er med på gitar igjen. Men denne gongen læt det meir sparsamt, litt som Fays tolking av Wilcos «Jesus, etc.» på Life Is People, eller i det nære opningssporet på Who Is The Sender.

For viktigast denne gongen er Fay sjølv, ved tangentane. Og slik vart jo også songane til, heime hos Fay, ved pianoet, eit Technics-keyboard, og ein Korg D8, der han lagar demoar med det enklaste av opptaksutstyr, og plukkar fram smått og stort frå det romslege heimearkivet sitt.

Puslar med sitt

Til musikktidsskriftet Uncut fortel han at det berre måtte verte slik lyden av dette albumet skulle vere. Han hadde eit opptak av «How Long, How Long» med band, men ein dag han sette seg ned ved pianoet og fann fram songen, høyrde han noko som ikkje fanst i det opptaket. Så inviterte han Deighton, som sette seg ned med gitaren ved sida av han, og dermed var det gjort. Dei hadde funne det eigentlege albumuttrykket.

Fay er eit tilfelle av den nølande, tilbaketrekte artisten, godt ute i periferien av ein eksponeringsavhengig musikkbransje. Ikkje vil mannen finne vegen til ein scene, og berre unntaksvis går han ut og snakkar om det han lagar.

Han puslar med sitt, i utkanten av musikkmetropolen London, meir eller mindre på same måten som han alltid har gjort, og det er akkurat det som gjer Countless Branches til ei plate som gjer inntrykk.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.