Americana/ ambient

Karima Walker:

Waking The Dreaming Body

Keeled Scales/Border

Plata har berre 40 minutts speletid, men likevel kjennest det som ein har vore ute på noko av ei reise når ein har lytta seg gjennom Karima Walkers Waking The Dreaming Body.

For sjølv om du kanskje trur du veit kva du har framfor deg i det første møtet med den vevre, innbydande opningslåten «Reconstellated», tek musikken deg snart inn i andre, opnare landskap. «Window I» løyser seg opp i bølgjelyd, og konturane av eit litt anna album enn førsteinntrykket skulle tilseie, tek til å verte tydelege – dette er noko anna og meir enn eit knippe songar.

Multikunstnar

Walker har ei fortid som lyddesignar, og ho har arbeidd ein del på tvers av kunstuttrykk, inkludert både fotografi og film. Desse erfaringane har ikkje berre utstyrt henne med ein eigen sensibilitet, dei har også kome godt med i arbeidet med Waking The Dreaming Body i heilt konkret forstand. Sjå berre på videoen ho sjølv har laga til sporet «Horizon, Harbor Resonance», ein tretten minutt lang instrumental som dreg deg inn med kviskring og dempa orgellydar, og som Walker gir følgje av filmopptak ho sjølv har laga over Rio Grande-dalen, langs grensa mellom New Mexico og Colorado.

Nesten alt som er å høyre på Waking The Dreaming Body, er det Walker sjølv som står for. Opphavleg skulle ho ta med seg materialet i studio i New York, men sjukdom kom i vegen, og deretter var det pandemien som skapte utfordringar.

Kanskje var det likevel til det beste at ho enda med å lage plata sjølv i heimestudioet i Tucson i Arizona? Lag på lag har ho bygd musikken, med gitarar, piano, synth, nokre feltopptak, loops og ikkje minst si eiga stillferdige røyst. Waking The Dreaming Body har med sine omhyggelege, finvovne teksturar fått ein eigen intimitet som kanskje hadde vore uråd å få til i eit tradisjonelt platestudio, med avgrensingar i tid og med kreative forhandlingar med medmusikarar og produsentar. Walker har unngått det tunnelsynet ein slik kreativ fridom kan føre med seg.

Kompromisslaus

Sjølv om ei tiltalande ro kviler over Waking The Dreaming Body, er det på mange måtar ei kompromisslaus plate, sett saman heilt og fullt i pakt med ein tydeleg, sterk kunstnarleg visjon. Komposisjonar som minner om enkel americana, vert avløyste av lange instrumentalar som lèt stemningar utfalde seg i eit uttrykk som liknar meir på ambientmusikk enn på låtar i nokon tradisjonell forstand av ordet. For denne lyttaren fungerer kombinasjonen svært godt. Walkers album er eit lydleg rom eg likar godt å vere i og alt har vendt tilbake til fleire gonger.

Det er eit rom med sterke koplingar til omgivnadene til Walker i Arizona, og fjellrekkjer, elvar, og stjernehimmelen dukkar på ulike vis opp, igjen og igjen, på dei åtte spora på albumet – eit landskap prega av ein enormitet som kan få mennesket til å kjenne seg lite, men som også har inspirert kunstnarar av ulikt slag opp gjennom. Det er i ein slik mangfaldig tradisjon det fine albumet til Walker plasserer seg.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.