Songar frå ranchen
Israel Nash lagar klassisk rock med ein elegant omgang med tradisjonen.
Det er vanskeleg å lytte til «Dividing Lines», opningssporet på det nye albumet til Israel Nash, Topaz, utan å tenkje på skiljelinene som dominerer eit intenst konfliktprega USA, artistens heimland.
Sjølv om songen tematiserer avstand på eit meir abstrakt, generelt og mellommenneskeleg nivå, ulmar makronivået under. Og ofte kan jo dette vere ein meir effektiv måte å nærme seg ein kollektiv sinnstilstand på. Det er vanskeleg å skildre direkte det alle tenkjer på, og plagast av, utan å slå inn opne dører, og seie noko vi har høyrt for mange gonger alt.
Eg har vore innom fleire Nash-utgivingar på desse sidene før, som Israel Nash’s Rain Plans (2013), Israel Nash’s Silver Season (2015) og Lifted (2018) – sistnemnde representerte for meg noko av eit gjennombrot for artisten.
Kanskje synest eg vekta av svært så attkjennelege inspirasjonskjelder vart for tung på nokre av dei første albuma til Nash, utan at han var ein kopist heller. Topaz tek endå nokre steg i rett retning, for her synest eg omgangen med referansane er elegant, det er gjort med lett hand.
Lengre tid
Eg ser ikkje bort frå at den vedvarande unntakstilstanden under denne helvetes pesten har medverka til eit skarpare fokus som gagnar Topaz, for denne gongen har Nash brukt eit og eit halvt år på å lage plate, på ranchen sin utanfor Austin i Texas. Det er vesentleg lengre tid enn det tok å lage tidlegare album.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
