Rock

Israel Nash:

Topaz

Fat Possum / Border

Det er vanskeleg å lytte til «Dividing Lines», opningssporet på det nye albumet til Israel Nash, Topaz, utan å tenkje på skiljelinene som dominerer eit intenst konfliktprega USA, artistens heimland.

Sjølv om songen tematiserer avstand på eit meir abstrakt, generelt og mellommenneskeleg nivå, ulmar makronivået under. Og ofte kan jo dette vere ein meir effektiv måte å nærme seg ein kollektiv sinnstilstand på. Det er vanskeleg å skildre direkte det alle tenkjer på, og plagast av, utan å slå inn opne dører, og seie noko vi har høyrt for mange gonger alt.

Eg har vore innom fleire Nash-utgivingar på desse sidene før, som Israel Nash’s Rain Plans (2013), Israel Nash’s Silver Season (2015) og Lifted (2018) – sistnemnde representerte for meg noko av eit gjennombrot for artisten.

Kanskje synest eg vekta av svært så attkjennelege inspirasjonskjelder vart for tung på nokre av dei første albuma til Nash, utan at han var ein kopist heller. Topaz tek endå nokre steg i rett retning, for her synest eg omgangen med referansane er elegant, det er gjort med lett hand.

Lengre tid

Eg ser ikkje bort frå at den vedvarande unntakstilstanden under denne helvetes pesten har medverka til eit skarpare fokus som gagnar Topaz, for denne gongen har Nash brukt eit og eit halvt år på å lage plate, på ranchen sin utanfor Austin i Texas. Det er vesentleg lengre tid enn det tok å lage tidlegare album.

Kanskje er det difor at særleg Neil Young-ekkoet er mindre dominerande denne gongen og paletten er større? Det er noko raust og reservasjonslaust over Nash’ omgang med tradisjonen, som er innretta mot å utstyre kvar låt med så feite arrangement som mogleg. Ikkje berre inneber dette kaskadar med elektrisk gitar, men også tøffe, stramme blåsarar (levert av Austin-bandet Hard Proof) og rikeleg med varme vokalharmoniar.

Sting av smerte

På «Stay» lokkar også Nash fram pop-pusen i seg sjølv, i ei soulsøt skildring av kor lite kjekt det av og til kan vere å ta farvel og leggje ut på reise, bort frå nokon ein er glad i. Det er fint gjort, for dei finaste soullåtane ber gjerne i seg eit sting av smerte, sjølv når sola skin og himmelen er blå.

«Stay» er ein slik song som ein kunne ha komme over på radioen for eit halvt hundreår sidan, med ein tekst som med sine mellommenneskelege klangbotnar alltid vil gå rett inn i dagen til den som skrur på. Men Nash byr også på eit politisk engasjement som grip rett inn i vår eiga samtid. «Sutherland Springs», det nest siste sporet på Topaz, nærmar seg kyrkjeskytinga på heimstaden hans for fire år sidan, i ei baptistkyrkje i Sutherland Springs, der 26 menneske vart drepne.

Ein sit att med tunge spørsmål, men svar som kjennest tomme, syng Nash – som kanskje får fleire lyttarar enn meg til å tenkje på Trumps bøn til Gud om å vere med menneska i det vesle samfunnet – over Twitter. 

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.