Somme er vakne når du søv
Kinomaskinisten Daniel Knox lagar cinematiske, nattlege songar.
Daniel Knox kjem til Europa neste år.
Foto: Mr. King
Rock
Daniel Knox:
I Had A Wonderful Time
HP Johnson Presents
Noko held meg fast når eg lyttar til Daniel Knox – kanskje er det den mørke røysta hans som krev merksemda mi. (Han kan minne om John Grant.) Kanskje er det stemningane han dreg meg inn i.
Før vi lèt plateåret 2020 sleppe heilt til, tek vi med oss I Had A Wonderful Time, som kom på tampen av fjoråret. Utgivinga er for ein EP å rekne, eller kanskje eit minialbum, for «Vanishing Site», «Hollow», «Room Key» og «Good With Faces» utgjer heile materialet, men desse fire songane åleine har ei samla speletid på vel halvtimen.
Songar i mørkeret
Til januarutgåva av musikkmagasinet Uncut fortel Knox at han likar å vandre gatelangs i heimbyen Chicago og fotografere: «Byen er aller best mellom to og fem om natta, når alle menneska søv. Fuglane, rottene og stinkdyra kjem ut. Du kan høyre fjerne lydar du aldri kan høyre på dagtid». Knox viser også til fotografiet som medium når han skal skildre sine eigne songar: Han prøver å skrive som eit kamera, seier han til det britiske bladet. Det gir absolutt meining når ein høyrer at Knox arbeider som kinomaskinist. Dette er songar som utspelar seg i mørkeret, med sterke biletskapande kvalitetar.
Eg er neppe åleine om å tenkje at ein song som «Room Key» hadde passa godt som musikalsk innslag i David Lynchs Twin Peaks: The Return (2018), eller for så vidt i ein av spelefilmane til den amerikanske regissøren. Koplinga er ikkje rein spekulasjon, for Knox programmerte våren 2017 ein svært omfattande retrospektiv Lynch-serie på The Music Box Theatre i Chicago.
Lagnad
«Room Key» seinkar seg med ei kjensle av det lagnadstunge og irreversible, styrkt av den djupe røysta til Knox og ein enkel, effektiv synth. Det dempa koret læt som duene som kurrar på fortauet ei natt songaren går forbi. Inn i dette kjem ein splintrande elektrisk gitar, og heilt på oppløpet tek songen nokre minimale, men vesentlege nye retningar. Åtte minutt høyrest lenge ut, men det går som ein røyk.
Når The Handsome Family kjem til Europa til våren, er Knox med og varmar opp for bandet. Det bør vere ein ideell kombinasjon.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Daniel Knox:
I Had A Wonderful Time
HP Johnson Presents
Noko held meg fast når eg lyttar til Daniel Knox – kanskje er det den mørke røysta hans som krev merksemda mi. (Han kan minne om John Grant.) Kanskje er det stemningane han dreg meg inn i.
Før vi lèt plateåret 2020 sleppe heilt til, tek vi med oss I Had A Wonderful Time, som kom på tampen av fjoråret. Utgivinga er for ein EP å rekne, eller kanskje eit minialbum, for «Vanishing Site», «Hollow», «Room Key» og «Good With Faces» utgjer heile materialet, men desse fire songane åleine har ei samla speletid på vel halvtimen.
Songar i mørkeret
Til januarutgåva av musikkmagasinet Uncut fortel Knox at han likar å vandre gatelangs i heimbyen Chicago og fotografere: «Byen er aller best mellom to og fem om natta, når alle menneska søv. Fuglane, rottene og stinkdyra kjem ut. Du kan høyre fjerne lydar du aldri kan høyre på dagtid». Knox viser også til fotografiet som medium når han skal skildre sine eigne songar: Han prøver å skrive som eit kamera, seier han til det britiske bladet. Det gir absolutt meining når ein høyrer at Knox arbeider som kinomaskinist. Dette er songar som utspelar seg i mørkeret, med sterke biletskapande kvalitetar.
Eg er neppe åleine om å tenkje at ein song som «Room Key» hadde passa godt som musikalsk innslag i David Lynchs Twin Peaks: The Return (2018), eller for så vidt i ein av spelefilmane til den amerikanske regissøren. Koplinga er ikkje rein spekulasjon, for Knox programmerte våren 2017 ein svært omfattande retrospektiv Lynch-serie på The Music Box Theatre i Chicago.
Lagnad
«Room Key» seinkar seg med ei kjensle av det lagnadstunge og irreversible, styrkt av den djupe røysta til Knox og ein enkel, effektiv synth. Det dempa koret læt som duene som kurrar på fortauet ei natt songaren går forbi. Inn i dette kjem ein splintrande elektrisk gitar, og heilt på oppløpet tek songen nokre minimale, men vesentlege nye retningar. Åtte minutt høyrest lenge ut, men det går som ein røyk.
Når The Handsome Family kjem til Europa til våren, er Knox med og varmar opp for bandet. Det bør vere ein ideell kombinasjon.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Mina Hadjian saman med Rune.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Von for verstingar
Dokumentaren til Kari Anne Moe er ei kjærleikserklæring til Mina Hadjian og fengselsfuglar.
Rapartist og skodespelar Benedicte Izabell Ekeland imponerer i monologen om Cassandra.
Foto: Stig Håvard Dirdal / Rogaland Teater
Ordflaum om meininga med livet
Måten rapartist Benedicte Izabell Ekeland framfører ein lang monolog på ei naken teaterscene på, er imponerande. Men kva snakkar ho om i nesten ein time?
L’arpa festante blei grunnlagt i München i 1983.
Foto: Günter Ludwig
Frankofil elan
L’arpa festante spelar best der det går fort.
Papiravisa