FOLKEMUSIKK

Kirsti Bakken Kristiansen:

Linden

NORCD

Når ein høyrer eldre arkivopptak av folkesong, er det ofte noko upolert og spontant over det, anten det dreier seg om barnesong, kulokk, salmar eller viser. Gradvis gjekk folkesongen over frå å vera funksjonell song i kvardag og høgtid til å verta symbol for nasjonalkultur, ein del av kappleikssystemet, og i dag er folkesong, eller kveding, som somme kallar det, ein fullverdig del av det institusjonaliserte musikklivet. Det er ei kunstform på linje med andre, og det finst ei rekke utdanningsinstitusjonar der ein kan studera folkesong.

På si første soloplate demonstrerer Kirsti Bakken Kristiansen tydeleg at ho er ein del av den profesjonaliserte forma for folkesong. Ein høyrer at ho er svært nøye med små detaljar i tekstuttale, som å lata konsonantar klinga og å vera presis i ornamentikken. Men sjølv om dette framstår som kontrollert og disiplinert synging, er det heile tida avspent og dermed tillitvekkande.

Kristiansen kjem frå Gjøvik, og repertoaret er knytt til heimtraktene hennar, sjølv om mange songar òg er kjende andre stader i landet. Her er viser, salmar og bånsullar, og alt dette vert framført i ei felles, roleg grunnstemning, med liten bruk av dynamikk og dramatiske utbrot. Det er ideen om folkesong som gjer dette til eit heile, sjølv om tekstane sprikar i mange retningar, frå det småfrekke og leikne til det fromme og gudfryktige.

Medan mange folkesongarar samarbeider med ulike slags instrumentalistar – og dermed ofte andre musikkformer– når dei skal laga plater, har Kristiansen hatt mot til å synga heilt solo, og det gjer ho på ein måte som ikkje berre er skuleflink, men som òg kommuniserer musikalsk.

SIGBJØRN APELAND

Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast skribent i Dag og Tid.