Rock

Natalie Prass:

The Future and the Past

ATO/Border

Å seie det høgt, det som må verte sagt, er ikkje også det ei av oppgåvene til musikken som røskar tak i oss frå tå til topp?

«I want to say it loud», syng Natalie Prass i allsongvennlege «Sisters», eit nøkkelspor på det nye albumet The Future and the Past: «For all the ones held down/ we gotta change the plan.»

Reaksjon

Etter kvart har det vorte nokre plater som kjem til og vert utforma som ein reaksjon på det rådande politiske klimaet i USA, og då særleg politikken til den sitjande presidenten. The Future and the Past høyrer til mellom desse, men Prass hadde andre planar opphavleg.

Faktisk hadde ho skrive ferdig alt materialet til ei ny utgiving, studioet var tinga, bandet var klart. Så vart Trump vald, og artisten opplevde si eiga politiske samtid som så akutt kriseramma at ho kjende seg kalla – eller kanskje tvinga – til å nærme seg dette i ord og tone. Særleg verka det presserande å stille spørsmålet: Kva vil det seie å vere kvinne i USA i dag?

No tenkjer du kanskje «protestalbum» og dannar deg ei meining om eit bestemt musikalsk uttrykk, men då kan det vere du tek feil. Sjeldan har vel ei skute gått ned med meir vellyd enn med den eskalerande «Ship Goes Down», eitt av dei store høgdepunkta på The Future and the Past, og det lengste og mest komplekse sporet på albumet. Mellom dei andre eksplisitt politiske låtane finst den på alle måtar ruvande «Hot For the Mountain» med spel på fjellet som trope i den politiske songtradisjonen. Det kokar i songane på denne plata.

Variert

Musikalsk er albumet meir variert enn noko vi har høyrt frå Prass før. Mellom referansane er både R&B frå 1990-åra og popmusikk frå 1980-åra. Elles byr albumet på elegante balladar, som den fint orkestrerte «Lost» og «Far From You», med tydelege referansar til Karen Carpenter, og meir spesifikt tolkinga hennar (med The Carpenters) av Burt Bacharach-songen «(They Long to Be) Close To You». Om akkurat dette høyrest veldig 1970-tals ut, så merk deg at den funky opningslåten «Oh My» minner oss om kvifor Prass også nemner ein artist som Janet Jackson i fleire intervju.

Somme lesarar vil kanskje hugse Prass frå tidlegare omtalar på desse sidene. Etter nokre kavete, økonomisk ustabile år som singer-songwriter i Nashville, vurderte ho å gi opp og heller gjere den meir lønsame produksjonen av T-skjorter til hundar (!) til leveveg. Heldigvis banka Matthew E. White på døra og inviterte henne til Spacebomb, selskapet og studioet som gav ut debutalbumet Natalie Prass (2015), og Prass har klokleg valt å halde seg med White og husbandet hans i Richmond i Virginia. Sommaren står for tur, og eg håpar The Future and the Past vil strøyme ut i mang ei lys natt, for dette er musikk det gir meining å lytte til på så mange vis.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.