Rock

Algiers:

There Is
No Year

Matador /
Playground

«Dispossession is coming for you», er den klare meldinga i «Dispossession», andrelåten på There Is No Year, det hardtslåande nye albumet frå Algiers.

Så kva er det som kjem etter deg, eigentleg? Det ligg kanskje i samansetjinga av ordet at «dispossession» har med tap å gjere, sidan «possession» peikar mot ei eller ei form for eigedom. Og det er dit vokalist og gitarist Franklin James Fisher vil ta oss – til ei form for frårøving.

«Dispossession» er eit skrømt som heimsøkjer oss, seier multiinstrumentalist og bandmedlem Ryan Mahan i eit presseskriv: Imperialismen har framleis ei vedvarande makt, han fornektar dei forteljingane som ber vitnesbyrd om den fortida, notida og framtida han har skapt. Somme lesarar vil vite at «dispossession» har ein særleg plass i litteraturen rundt nyliberalismen, mellom anna i skrifter av den marxistiske geografen David Harvey.

Punk og gospel

Algiers lagar postpunk smått miksa med sørstatsgospel, men er altså også eit band som får omtalar i Socialist Review. I fleire intervju stadfestar bandet at dei ikkje likar stempel som «protestmusikk» eller «politisk rock», men at dei snarare meiner at kvar song er eit uttrykk for noko som har ei forankring i det politiske. Korleis ein no enn vel å formulere det, er There Is No Year prega av kraftfullt uttrykt, sosialt engasjert musikk.

Fisher og Mahan har kjent kvarandre og gitarist Lee Tesche sidan oppvekstår i den amerikanske sørstatsbyen Atlanta, og saman med Matt Tong på trommer utgjer dei Algiers. Sjølv bandnamnet reflekterer ei kritisk interesse for det politiske og for den seigliva kolonitida, sidan Algiers har teke namnet sitt frå byen som var hjartet i sjølvstendekrigen som gjorde Algerie fri frå Frankrike i 1960-åra.

Randal Dunn og Ben Greenberg (Uniform) har produsert There Is No Year, som er spelt inn i Atlanta. Greenberg var også med sist, på The Underside of Power (2017), der Adrian Utley (Portishead) produserte.

Musikkhistorie

There Is No Year kjennest svært så forankra i den historiske og politiske augneblunken plata kjem ut i, men likevel lagar Algiers ein type musikk som har interessante musikkhistoriske forgreiningar. Plateselskapet Matador legg sjølv vekt på ein pirrande kombinasjon av referansar: industrielle lydlandskap frå Scott Walker i åra då han gav ut musikk på 4AD, Berlin-åra til Iggy Pop og David Bowie, og Marvin Gaye.

Nok sagt. 2020 vert eit lagnadsår, og vi kan like godt gå i gang med å uroe oss over det amerikanske presidentvalet i november, til tonane av There Is No Year – for som det heiter i «Dispossession»: «Run around, run away from your America/ While it burns in the streets.»

There Is No Year er til sals frå og med neste fredag.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.