Rett vest
Ein rastlaus utforskartrong kviler over gitarist William Tylers nye studioalbum.
William Tyler er ein kunnskapstørst bokorm.
Pressefoto
På William Tylers nye instrumentalplate Goes West vert det ikkje sunge eit ord, men omslagsheftet inneheld ein liten tekst ført i pennen av M.C. Taylor (Hiss Golden Messenger), og der kjem det fram at gitaristen er noko av ein kunnskapstørst bokorm. Det er informasjon som kanskje gjer at ein legg ekstra godt merke til dei suggestive låttitlane, som liksom peikar oss i retning av ei tolking: Kva er det eigentleg som skjer i «Call Me When I’m Breathing Again»?
Albumtittelen Goes West er likevel ikkje kryptisk, men reflekterer det faktumet at Tyler har flytta frå Tennessee til California, frå sørstatane til vestkysten, ei relokalisering som har visse kulturelle implikasjonar for ein musikar fødd og oppvaksen i Nashville. Det var på tide med ei endring, med nye omgivnader.
Strengeleik
Goes West er ei velspelt og mild plate, og i sentrum står Tylers akustiske strengeleik. Han overlèt faktisk det elektriske gitarspelet til andre, men ikkje til nokon kven som helst. Meg Duffy – for meg sist høyrt i bandet til Kevin Morby på ein konsert i Bergen på seinsommaren i fjor – tek seg svært godt av den biten, saman med sjølvaste Bill Frisell, som er med på avslutningssporet «Our Lady of the Desert». Kjemien mellom Tyler og Duffy er fin – høyr berre på eit spor som «Man in a Hurry». Elles er Brad Cook med på bass og ei rekkje andre instrument, og som produsent, saman med James Wallace (tangentar), Griffin Goldsmith (trommer), og teknikar Tucker Martine.
Det meste på Goes West klokkar inn på vel tre minutt, og likevel kjennest kvar komposisjon fullenda ved vegs ende. Tyler utstyrer slik kvar av dei ti låtane med ei slags melodiøs, meditativ kraft på ein nær sagt effektiv måte, for gitarplater kan ofte romme musikk som treng meir tid på å utfalde seg. Kanskje kan ein seie at dette gjer Goes West kledeleg avmålt og lett på foten, utan på nokon måte å vere enkel heller.
Mellom platene eg enda opp med å lytte mest til i haust, var Geir Sundstøls Brødløs, ein fest av eit gitaralbum som romma det som kanskje har vorte min favoritt av alle Bowie-tolkingar, «Warszawa – Alabama», som kopla eit spor frå Low (1977) med ein Coltrane-låt (1963) på ein måte som gav meg hakeslepp.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
