Poprock

Eleanor
Friedberger:

Rebound

Frenchkiss/Border

Hausten 2016, i det året ho fylte 40, fann Eleanor Friedberger ut at ho skulle bryte opp og forlate det heimlege USA for ei stund. Ho trong ei endring, og ein nyvald Trump flimra frå alle skjermflater. Artisten, som har gresk mor, enda for ei tid opp med å bu i Athen, eit oppbrot og eit opphald som har fått prege det forfriskande nye albumet Rebound.

Flytande synth

Borte er rett-fram-rockeuttrykket ho har dyrka i ulike variantar på tidlegare album, til fordel for programmerte trommer og ein Juno-synthesizer. Rebound byr på eit møte med ein Friedberger som er lett tilgjengeleg, men heilt på eigne premissar.

Miksen av ein flytande synth og ein elektrisk gitar som skrapar og hakkar litt, kler desse songane godt. «The Letter», ein fin refleksjon over korleis vi menneske kan kommunisere forbi kvarandre, er eit framifrå døme, «Nice To Be Nowhere» eit anna. Den siste synest eg det er vanskeleg å førestelle seg på noka tidlegare utgiving frå Friedberger, inkludert dei ho laga med bror sin i åra med The Fiery Furnaces.

Med Personal Record (2013) var inspirasjonskjelder som Elton John og Carole King tydelege, og studioproduksjonen var mange måtar som stilsikkert forankra i ein 1970-talsestetikk. Men kanskje var plata prega av mellomtemposongar som likna kvarandre vel mykje?

På det tidspunktet var Friedberger ein artist som skreiv og komponerte for seg sjølv, for så å ta alt med seg i studio. Under arbeidet med New View (2016) endra ho på denne metoden. Artisten flytta frå New York og ut på bygda, og utvikla i større grad enn før nytt materiale i samarbeid med bandet sitt.

Ny retning

Også med Rebound reflekterer platetittelen ei ny retning, både for karrieren og artistens biografi – eit steg som til dels må ha overraska henne sjølv. Denne gongen valde Friedberger å komponere alt sjølv før andre musikarar kom inn i biletet. Albumet er oppkalla etter ein nattklubb i den greske hovudstaden, men tittelen sirklar også inn endringshungeren som har motivert artisten. Estetisk er plata eit risikoprosjekt, og ho skil seg frå ein markant nostalgisk tendens i tidlegare utgivingar, men det er også dette som gjer songane så energisk nyfikne. Kanskje er rastløysa ei fundamental drivkraft for Eleanor Friedberger, som på livsreisa si aktivt fører seg sjølv dit ho meiner ho må. Rebound er den finaste soloplata hennar så langt.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.