Rock

CocoRosie:

Put The Shine On

Marathon

Du har kanskje ikkje høyrt om «Aloha Friday»?

Det var i 1966 at ein prominent bankmann på Hawaii tok til å gå med det som har vorte kalla hawaiiskjorte på jobb kvar fredag, til dels for å promotere klesstilen, som sidan den gong har vorte ganske kvardags på arbeidsplassane der, i takt med mindre formell kledning på jobb.

Dermed er «Aloha Friday» i dag meir eit påfunn for å få folk i godt humør før helga, ikkje minst på arbeidsplassar rundt i verda som har markante innslag av tilsette frå Hawaii.

«Aloha Friday» er også tittelen på siste song på Put The Shine On, CocoRosies nye album, der dagen dannar eit kontrastrikt bakteppe for eit stykke makaber poesi i svart og grått, der hagane er tomme for blomar, der gravene er bygde for tronge, og der åmene drøymer utan auge, medan regnbogane græt, og himmelen blør.

Kulturelle ekko

Songen utgjer eit markant døme på bandets unike fantasikraft. Ikkje alle lesarar vil kjenne til CocoRosie, som vart grunnlagd av søskenparet Sierra og Bianca Casady for 18 år sidan. Særleg debutplata La Maison de Mon Reve (2004), med sine aner i den tidlege amerikanske bluestradisjonen, gjorde dei til americanayndlingar.

Put The Shine On viser kor mykje breiare det musikalske uttrykket til CocoRosie er i 2020, for ein kan høyre ekko ikkje berre frå folktradisjonen, men også syttitalsfunk, hiphop, rap og til og med ein slags elektropop som er ganske lett på foten. Ein avantgardistisk impuls gjer dessutan desse songane lite føreseielege og vanskelege å plassere i nokon sjanger.

«High Road» oppdaterer det brutale eventyret om Raudhette og får fram råskapen og implikasjonane i forteljinga, og ulven får ikkje sleppe med det, men dukkar atter opp i «Lamb And The Wolf» og fleire stader på albumet. Søstrene Casady er i det heile gode på kulturelle ekko og referansar på tvers. Fabelaktige «Where Did All The Soldiers Go» er ei desillusjonert omskriving av Pete Seegers «Where Have All The Flowers Gone». Ein låt som «Restless» har hitpotensial litt på same måten som Grizzly Bears «Two Weeks» hadde det for nokre år sidan – eit svimlande lett riff over djupe botnar. Put the Shine On er full av songar med indre og ytre tumultar: «Twist my soul inside out, I’m still breathing», heiter det i nøkkelsporet «Smash My Head».

Ulike uttrykksformer

Det finst faktisk fleire liner frå dette bandet og inn mot nyare norsk scenekunst. Bianca Casady skreiv og regisserte Mother Hunting (miracle of a rose), avgangsførestillinga på Akademi for scenekunst i Fredrikstad i 2015. Og då Robert Wilsons «Edda» vart sett opp på Det Norske Teatret i 2017, med tekstar av Jon Fosse, stod CocoRosie for viktige delar av musikken i oppsetjinga, med nykomponert materiale for høvet.

CocoRosie har alltid kopla saman og miksa ulike uttrykksformer og medium i det kunstnarlege arbeidet. Konsertane, der dei kler seg i ulike stilar, sminkar seg og set kjønnsidentitet i spel, nærmar seg performance, og dei har teft for det som verkar slåande visuelt. Bianca har då også ein bakgrunn som biletkunstnar.

Dette teatralske elementet er også sentralt i sjølve musikkuttrykket til bandet når dei gir ut plate. Rollespelet ligg der alt i bandnamnet, som er ein konstellasjon av kallenamna Bianca (Coco) og Sierra (Rosie) fekk av mor si då dei voks opp (omtalt i «Slow Down Sun Down» på dette albumet).

Sjeldan har eg vel høyrt ein sterkare song om eit menneske på dødsleiet enn «Ruby Red», der CocoRosie skildrar avskjeden dei tok med mor si. Måtte Put The Shine On gjere dei kjende for eit større norsk publikum.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.