OMG!
Kevin Morby diskuterer tru og tvil.
Kevin Morby er av dei mest interessante rockeartistane i generasjonen sin.
Pressefoto
«OMG!» Knapt ein dag går utan at eg høyrer – eller les – utbrotet, som uttrykk for overrasking, entusiasme, sjokk eller vantru, eller ei uklar blanding av alt saman på ein gong. Det har sjølvsagt lite med ei påkalling av høgare makter å gjere, men når Kevin Morby røskar tak i orda i tittelen på si nye plate, Oh My God, manar han likevel fram ei slik forankring i det inderlege.
Balladeri
Tittelsporet opnar albumet, med fint rockepianoballaderi, før Morby rettar seg mot det guddommelege i ordelag som sender tankane til gospeltradisjonen: «Oh my Lord, come carry me home», heiter det, og «gotten too weak for this heavy load». Lenge sit han åleine med pianoet, men etter kvart opnar songen seg mot ein open, omfamnande himmel, med kor og saksofon som reint høyrest ut som ei openberring.
Morby høyrer no til mellom dei mest interessante rockeartistane i sin generasjon, med strålande plater som Singing Saw (2016) og City Music (2017) bak seg, begge med flotte liner bakover i rocketradisjonen, til Woodstock mot slutten av 1960-åra og New Yorks skiftande musikkscene.
Høgt nivå
Oh My God held etter mitt syn like høgt nivå. Som vokalist minner Morby tidvis om Dylan, tidvis om Cohen, men utan at det vert plagsamt, for å seie det sånn. Særleg sistnemnte er ein viktig referanse på dette nye albumet – høyr berre på blandinga av snakkesong og bruken av kor i ein song som «Nothing Sacred/All Things Wild», for å nemne ein av fleire.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
