CD

Ymse komponistar:

Postures

Sunniva Rødland, harpe. LAWO 2019

CD

Ymse komponistar:

Flock

Karin Hellquist, fiolin. LAWO 2019

Begge artistane på desse soloalbuma har bakgrunn frå doktorgradsprogrammet i kunstnarisk utviklingsarbeid ved Musikkhøgskulen i Oslo: Den fyrste, den norske harpisten Sunniva Rødland, avslutta i 2015 med eit arbeid om harpa si rolle i norsk samtidsmusikk. Den andre, fiolinisten Karin Hellquist frå Sverige, avsluttar i 2022 med eit prosjekt der ho granskar sin eigen klangpalett i møte med komponistar.

Differensiert

Harpeklangen er på ein måte jamn og, ja, litt skiftelaus. Men det instrumentet vantar av dynamiske og artikulatoriske ekstrem, tek det att i vid og fargerik klang. Å lytta til Sunniva Rødlands album Postures er som å oppleva eit vidfemnande gobeleng, altså eit vove veggteppe, i motsetnad til eit oljemåleri med skarpe konturar. Det stykket som tiltalar meg mest, er Wolfgang Plagges (fødd 1960) «Nocturne Sonata», op. 79 (1995), som opnar med eit distinkt, mest pianistisk tema, men snart glid over i breie akkordar som tek heile harperegisteret i bruk. Men her er òg tydeleg fleirstemmige parti, der Rødland imponerer med differensiert framheving av einskildstemmene.

Plagges verk er tradisjonelt i tydinga at det held seg innanfor klangrammene til instrumentet. Men albumet inneheld òg stykke der mediet blir overskride; eg tenkjer her på Bjørn Halsten Fongaards (1919–1980) Konsert for harpe og lydbånd, op. 131, der harpa spelar duett med eit magnetbandopptak av gitaren til den avlidne Fongaard.

Fugl eller svenske

Fuglesong er det ikkje mykje av på denne tida av året. Slik sett er det ei anna årstid me blir tekne med til i opninga av Karin Hellquists album Flock: Doppelbelichtung («Dobbeleksponering») (2016) av tyske Carola Bauckholt (fødd 1959), der fuglesong skal spelast av via tolv høgtalarar plasserte i taket over publikum i konsertsalen, medan fiolinisten improviserer imitasjonar av fuglelydane.

Det er vel noko anna å oppleva dette verket på konsert, men det fungerer på plate òg. Så akkurat er Hellquists improvisasjonar at det stundom er vanskeleg å vita om det er songfugl eller svenske me høyrer. Når det gjeld dei fyrstnemnde, får det meg til å lytta annleis enn når eg høyrer dei i deira naturlege habitat. For måten fuglane repeterer sitt stutte motiv på, med ørsmå variasjonar frå gong til gong, er i grunnen ikkje ulik den musikkstilen me kallar minimalisme, som oppstod i 1960-åra.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.