Rock

Papa M:

A Broke Moon Rises

Drag City

Om du ikkje høyrer akustisk gitarmusikk for åtte hender ofte nok, bør du gripe sjansen og skaffe deg A Broke Moon Rises, ei ny plate frå Papa M, soloprosjektet til David Pajo (Maurice, Slint, Aerial M, Tortoise, The For Carnation, Dead Child).

Alle åtte hender tilhøyrer Pajo sjølv og utover gitararbeidet er det nye albumet berre sparsamt instrumentert – nokre forsiktige trommer held rytmen på plass.

Godt nytt

Då eg skreiv om Highway Songs (2016) på desse sidene, tolv år etter at eg sist hadde høyrt musikk frå prosjektet Papa M, måtte eg vedgå at materialet verka litt tilfeldig sett saman, og at det eg fann sterkast, var nett dei knappe, akustiske instrumentalane, som meditative «Dlvd» eller det suggestive mellomsporet «Coda».

For dei som delte mitt syn på Highway Songs, er A Broke Moon Rises godt nytt. Den nye plata er knapp, men konsentrert og konsekvent, og inneheld berre fem spor, alle gitardrivne, akustiske instrumentalar. Sjølve uttrykket sender tankane til denne lyttaren heilt tilbake til 2001, då Papa M-albumet Whatever, Mortal kom ut, ei strippa utgåve av Pajo der det akustiske balladeriet fekk ein sentral plass i songar som «Over Jordan.»

Då spela det forteljande ei viktig rolle. På A Broke Moon Rises er det stemningane som dreg lyttaren inn. Innleiande «The Upright Path» har ei snikande uro over seg, medan «Walt’s», som følgjer, er forsonande og mild, med ein passe slakk slidegitar – ei varm, tilbakelent lita sak.

Ambisiøs tolking

Etter det vert materialet meir komplekst og ornamentert, og også ekspansivt, i tre lange spor der gitararbeidet gradvis nærmar seg det vi kjenner frå klassisk gitarmusikk. Men både «A Lighthouse Reverie» og dirrande «Shimmer» spreier små glimt av blues i sitt kvervlande drøymeri, særleg førstnemnte spor.

Ein særleg plass har likevel avsluttande «Spiegel Im Spiegel», som klokkar inn på vel 13 minutt og er ei ambisiøs tolking av Arvo Pärts komposisjon frå 1978, opphavleg skriven for piano og fiolin. Pajo har lytta til den estlandske komponisten i årevis, men hadde vel knapt nok tenkt at han sjølv skulle komme til å framføre noko av det han hadde skrive.

Ein spegel i ein spegel – Pärts tittel peikar ikkje berre på rørsla i sin eigen komposisjon, med repetisjon og forsiktige utvikling av sentrale melodiske figurar; han peikar også mot ein refleksjon som er uendeleg. Eit dristig val av Pajo, men det fungerer, og gir A Broke Moon Rises ei tindrande, avklart avrunding.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.