Sober triojazz
82 år gamle Gary Peacock held til dei grader koken.
JAZZ
GARY PEACOCK TRIO:
Tangents
Marc Copland, piano; Gary Peacock, bass; Joey Baron, trommer.
ECM 2533
Det er fascinerande å lytta til Garry Peacocks eigne trioplater. I Jarrett-trioen har han ei meir tilbaketrekt rolle. Der er det aksen Jarrett–DeJohnette som fangar mest merksemd. Når Peacock er kapellmeister, er han i fokus på alle vis. Ikkje berre har han komponert fem av elleve låtar, men han er også gjennomgåande det musikalske dreiemomentet, og har ein framskoten plass i lydbiletet.
Oppfølgjar
Tangents er ein oppfølgjar til og ei vidareføring av Now This (2015, ECM) med same besetning. Sjølv om plata stilistisk er forankra i ein post-Evans/Bley-tradisjon, spenner Peacock og kompani opp eit vidt lerret. Trioen er på sitt mest innyndande og melodiøse i Alex Norths smellvakre «Spartacus» og Davis/Evans-låten «Blue in Green», på sitt mest groovande i Peacocks «Tempei Tempo» og på sitt friaste og mest flegmatiske i Barons «In And Out» og i improvisasjonen «Empty Forest». I sistnemnde får også innspelingsstudioet Auditorio Stelio Molo i Lugano vist seg fram på sitt mest fordelaktige. I det heile er lyden på denne plata ein sann svir frå byrjing til slutt.
Spenstig
Høgdepunktet for meg er likevel innleiingssporet «Contact», der Peacock spelar på heile registeret, medan Copland og Baron både fargelegg og groovar. Spenstig og fornøyeleg er Ornette Coleman-hyllinga «Rumblin’», der Baron kjem skikkeleg til sin rett med Blackwell-pastisjen sin. Mangfaldig og heilstøypt: Dei gamle er framleis eldst.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans kulturarbeidar og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
JAZZ
GARY PEACOCK TRIO:
Tangents
Marc Copland, piano; Gary Peacock, bass; Joey Baron, trommer.
ECM 2533
Det er fascinerande å lytta til Garry Peacocks eigne trioplater. I Jarrett-trioen har han ei meir tilbaketrekt rolle. Der er det aksen Jarrett–DeJohnette som fangar mest merksemd. Når Peacock er kapellmeister, er han i fokus på alle vis. Ikkje berre har han komponert fem av elleve låtar, men han er også gjennomgåande det musikalske dreiemomentet, og har ein framskoten plass i lydbiletet.
Oppfølgjar
Tangents er ein oppfølgjar til og ei vidareføring av Now This (2015, ECM) med same besetning. Sjølv om plata stilistisk er forankra i ein post-Evans/Bley-tradisjon, spenner Peacock og kompani opp eit vidt lerret. Trioen er på sitt mest innyndande og melodiøse i Alex Norths smellvakre «Spartacus» og Davis/Evans-låten «Blue in Green», på sitt mest groovande i Peacocks «Tempei Tempo» og på sitt friaste og mest flegmatiske i Barons «In And Out» og i improvisasjonen «Empty Forest». I sistnemnde får også innspelingsstudioet Auditorio Stelio Molo i Lugano vist seg fram på sitt mest fordelaktige. I det heile er lyden på denne plata ein sann svir frå byrjing til slutt.
Spenstig
Høgdepunktet for meg er likevel innleiingssporet «Contact», der Peacock spelar på heile registeret, medan Copland og Baron både fargelegg og groovar. Spenstig og fornøyeleg er Ornette Coleman-hyllinga «Rumblin’», der Baron kjem skikkeleg til sin rett med Blackwell-pastisjen sin. Mangfaldig og heilstøypt: Dei gamle er framleis eldst.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans kulturarbeidar og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa