Rock

Low:

Double Negative

SubPop/Playground

Hmm, tenkte eg då eg så vidt var i gang med å lytte til Double Negative, det nye albumet frå Low – kva er det med lyden? Kan eg ha sprengt høgtalarane?

Forvirringa varte ikkje lenge før eg forstod at alt var som det skulle vere. Etter eit kvart hundreår som band har nemleg Low levert den mest radikale lydproduksjonen nokosinne. Double Negative er ei modig plate, eit sett songar som garantert har fått bandet til å forlate komfortsona og orientere seg mot ein ny og annleis estetikk.

Det er ein klisjé, men sjeldan passar vel ordet «institusjon» betre enn når ein skal markere posisjonen Low har i den nordamerikanske indierocken. Musikken ekteparet Alan Sparhawk (gitar, vokal) og Mimi Parker (perkusjon, vokal) har laga saman med Steve Garrington (bass), er prega av ein eigenarta minimalisme der mindre alltid har vore meir.

Hakeslepp

Som trufast lyttar fekk eg hakeslepp i det første møtet med Double Negative. I staden for å ta med seg ferdigskrivne songar i platestudio lét bandet produsent B.J. Burton, som mellom anna er kjend for samarbeidet med Justin Vernon og Bon Iver, få innverknad på songane alt idet dei var på skissestadiet. Burton var også produsent på Ones and Sixes (2015), men denne gongen har han ein langt meir sentral plass i måten musikken utfaldar seg på. Minnesota-bandet tok turen frå Duluth til Burton og Bon Iver-studioet April Base i Eau Claire i Wisconsin fleirfaldige gonger i arbeidet med plata.

Sist Low for alvor røska tak i sitt eige uttrykk, var med samarbeidet med produsent Dave Fridmann på midten av 2000-talet, med loops og trommemaskiner, men for denne lyttaren står ikkje denne perioden som den sterkaste i bandhistoria. Før dei sist samarbeidde med Burton, var det Jeff Tweedy som stod for produksjonen, på The Invisible Way (2013), som på mange måtar mobiliserte dei viktigaste kvalitetane til Low, men som også var såpass trygg at han kanskje ikkje utfordra bandet og lyttarane nok.

Støy

Double Negative vil splitte Low-publikummet, spår eg, og då ikkje minst dei som har vore med sidan høgdepunkt som Things We Lost in the Fire (2001). Sjølv var eg først smått skeptisk, men etter eit dusin lyttingar har albumet festa seg for alvor, og eg har komme til å setje det svært høgt.

Støy spelar ei viktig rolle på Double Negative. Det som har vore reint – vakre vokalharmoniar, vare arrangement – i uttrykket til Low, blir drege over i det styggvakre. Turbulensen har vorte eit viktig element i identiteten til desse songane. Plata er briljant sekvensert. Eit nøkkelspor som den tempofordreia «Always Trying To Work It Out» har noko kaskadisk over seg, som om låten veltar innover seg sjølv, og nærast kollapsar, for så å reise seg frå ruinane. Kort tid deretter vert Double Negative på sitt stillaste, med den nærast svalande «Dancing and Fire», der Sparhawks skjelvande gitar og Parkers lysande koring funklar om kapp.

Lows tolvte studioalbum er eit risikoprosjekt – og ein moderne klassikar.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.