Eksperimentell verdsmusikk / Rock

Jerusalem in my Heart:

Daqa’iq Tudaiq

Constellation Records

Come to Canada You Will Like It, heitte det i tittelen til Project Pablos chill out-plate frå i sumar. Eg følgde rådet, og den første levande musikken eg sjå og høyre fekk der, var av det Montreal- og Beirut-soknande, eksperimentelle bandet Jerusalem In My Heart. Konserten markerte platesleppet til det tredje albumet deira, Daqa’iq Tudaiq.

Første del av plata læt – etter halvtanna minutt med ulande, lumsk synthstøy – til forveksling lik tradisjonell musikk frå Levanten. Ved nærare ettersyn viser dei første fire spora seg å vere JIMHs tolking av den kjende egyptiske songen «Ya Garat al Wadi», ein tittel som tyder noko slikt som «Kjære nabo i dalen». I denne versjonen, akkompagnert av 15 musikarar, er tittelen blitt skifta til ei av dei andre strofene i songen, «Wa Ta’atalat Lought Al Kalam»: «Talespråket har mista meining». Den frasen har nærast dystopiske undertonar i kontekst av vår tid. Ikkje minst konflikten i Midtausten, som den merksame lesaren kan hende har dedusert seg fram til at ulmar ikkje så langt i bakgrunnen her. Albumtittelen tyder da også noko i retning av «minutt/småting/bagatellar som er til bry/undertrykkjer/sjikanerer».

I andre halvdel blir det tydeleg at sjangeren vi her har med å gjere, er arabiskinspirert postindustrial. På spor fem blir intense doumbekrytmar og stemningsfull buzukklimpring blanda med ihuga modulærsynthar. Sporet som følgjer, byr på den råaste, synthmodulerte minaretsongen som tenkjast kan. Sanneleg, eg likte det.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.