Metal

Deaf-
heaven:

Ordinary Corrupt Human Love

Anti-

Ordinary Corrupt Human Love er ikkje eit ordinært metal-album. Her er musikken melodiøs, oftast roleg, nærast tilgjengeleg – hadde det ikkje vore for vokalen: Dei fleste gutturale lydane her er av typen «screamo».

Førstesporet læt mest som glam rock, Ziggy Stardust og «Somewhere Over the Rainbow», men så kjem altså denne hylevokalen ut frå det blå og inn i lydbiletet. Denne kompositoriske miksturen verkar så desperat og uinspirert at ein kan undrast om dette bandet, som sleppte den høveleg vellukka plata Sunbather for eit halvt tiår sidan, har gått bort og blitt ein parodi på seg sjølv – Deafheaven vert kategorisert som den sentrale aktøren innan «blackgaze», ei samanstilling av sjangeromgrepa «black metal» og «shoegaze» (utsvevande, draumeaktig rock à la My Bloody Valentine og Slowdive).

Spor 2 læt ganske svartmetallisk i tre av elleve minutt, resten som ei lærebok i alternativrock frå 90-talet, og det er greitt nok. Tredjesporet startar diverre som ein sidrauva, klisjéprega postrockballade, men når det tredje minuttet nærmar seg, byrjar det brått å rykke i headbangernakken. Låten varar i over tolv minutt og er, med sine mange avstikkarar, kanskje det mest interessante sporet på plata. Underteikna er likevel ikkje heilt overbevist, ei heller av det som følgjer: ei rekkje trege, melankolske supper som sporadisk flyt over i dunkle metallandskap. Uttrykket er ambivalent i teorien, men resultatet står fram som eintydig sjølvhøgtideleg.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.