Melankolsk kvasi-metal
Deafheaven lagar musikalske svartmetallegeringar av varierande kvalitet.
Metal
Deaf-
heaven:
Ordinary Corrupt Human Love
Anti-
Ordinary Corrupt Human Love er ikkje eit ordinært metal-album. Her er musikken melodiøs, oftast roleg, nærast tilgjengeleg – hadde det ikkje vore for vokalen: Dei fleste gutturale lydane her er av typen «screamo».
Førstesporet læt mest som glam rock, Ziggy Stardust og «Somewhere Over the Rainbow», men så kjem altså denne hylevokalen ut frå det blå og inn i lydbiletet. Denne kompositoriske miksturen verkar så desperat og uinspirert at ein kan undrast om dette bandet, som sleppte den høveleg vellukka plata Sunbather for eit halvt tiår sidan, har gått bort og blitt ein parodi på seg sjølv – Deafheaven vert kategorisert som den sentrale aktøren innan «blackgaze», ei samanstilling av sjangeromgrepa «black metal» og «shoegaze» (utsvevande, draumeaktig rock à la My Bloody Valentine og Slowdive).
Spor 2 læt ganske svartmetallisk i tre av elleve minutt, resten som ei lærebok i alternativrock frå 90-talet, og det er greitt nok. Tredjesporet startar diverre som ein sidrauva, klisjéprega postrockballade, men når det tredje minuttet nærmar seg, byrjar det brått å rykke i headbangernakken. Låten varar i over tolv minutt og er, med sine mange avstikkarar, kanskje det mest interessante sporet på plata. Underteikna er likevel ikkje heilt overbevist, ei heller av det som følgjer: ei rekkje trege, melankolske supper som sporadisk flyt over i dunkle metallandskap. Uttrykket er ambivalent i teorien, men resultatet står fram som eintydig sjølvhøgtideleg.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Metal
Deaf-
heaven:
Ordinary Corrupt Human Love
Anti-
Ordinary Corrupt Human Love er ikkje eit ordinært metal-album. Her er musikken melodiøs, oftast roleg, nærast tilgjengeleg – hadde det ikkje vore for vokalen: Dei fleste gutturale lydane her er av typen «screamo».
Førstesporet læt mest som glam rock, Ziggy Stardust og «Somewhere Over the Rainbow», men så kjem altså denne hylevokalen ut frå det blå og inn i lydbiletet. Denne kompositoriske miksturen verkar så desperat og uinspirert at ein kan undrast om dette bandet, som sleppte den høveleg vellukka plata Sunbather for eit halvt tiår sidan, har gått bort og blitt ein parodi på seg sjølv – Deafheaven vert kategorisert som den sentrale aktøren innan «blackgaze», ei samanstilling av sjangeromgrepa «black metal» og «shoegaze» (utsvevande, draumeaktig rock à la My Bloody Valentine og Slowdive).
Spor 2 læt ganske svartmetallisk i tre av elleve minutt, resten som ei lærebok i alternativrock frå 90-talet, og det er greitt nok. Tredjesporet startar diverre som ein sidrauva, klisjéprega postrockballade, men når det tredje minuttet nærmar seg, byrjar det brått å rykke i headbangernakken. Låten varar i over tolv minutt og er, med sine mange avstikkarar, kanskje det mest interessante sporet på plata. Underteikna er likevel ikkje heilt overbevist, ei heller av det som følgjer: ei rekkje trege, melankolske supper som sporadisk flyt over i dunkle metallandskap. Uttrykket er ambivalent i teorien, men resultatet står fram som eintydig sjølvhøgtideleg.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.