Jazz

Atomic:

Pet Variations

Magnus Broo, trompet; Fredrik Ljungkvist, saksofon og klarinett; Håvard Wiik, piano; Ingebrigt Håker Flaten, bass; Hans Hulbækmo, trommer.
Odin ODINCD9568

Det er flusst av jazzplater som har tittelen Plays The Music of ... Nemninga «standardlåt» er uttrykk for eit vanleg fenomen i jazzen – ein brukar andre sine komposisjonar som utgangspunkt for improvisasjon. Men enkelte band og musikarar har alltid vore meir påhaldne. Ein spelar inn eigen musikk. Det gjev trass alt mest meining når den årlege avrekninga frå Tono kjem.

Atomic har alltid spelt musikken til eigne bandmedlemmer. Det er difor svært overraskande å få i hende ei ny plate med Atomic der berre tittelkuttet er ført i pennen av eit orkestermedlem, nærare bestemt Håvard Wiik. Her byggjer han bru mellom Miles Davis’ «It’s About That Time» frå albumet In A Silent Way og den tradisjonen Atomic har tettast slektskap med. Dei åtte andre låtane er «lånte fjør». Det er likevel ikkje grunn til uro for hardbarka Atomic-tilhengarar og andre. Produksjonen har eit tydeleg Atomic-stempel.

Bandet er attkjennande, men tek nye steg i retning det ettertenksame og gjennomarrangerte, som til dømes Messiaens «Louange à l’Éternité de Jesus». Her er det ikkje mykje Boom Boom (2003). Ensemblet skapar perfekte rammer rundt dei improvisasjonane som trass alt finst. Schlippenbachs «Inri» er eit illustrerande døme. Kuttet illustrerer også kor godt Hans Hulbækmo har funne rolla si i «nye» Atomic. Han sameiner det polyrytmiske med ein suveren kontroll med klang og dynamikk. Når så plata tonar ut med Garbareks «Karin’s Mode», kjem det ein snev av julestemning i heimen ein månad før advent.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.