Kammermusikalsk lekkerbisken
Folkemusikken pregar på eit eller anna vis det meste av det John Surman gjer musikalsk.
Jazz
John
Surman:
Invisible Threads
John Surman, sopran- og barytonsaks og bassklarinett; Nelson Ayres, piano; Rob Waring, vibrafon og marimba. ECM 2588
Det er ei knallsterk serie med plater John Surman har gjeve ut på ECM. Titlar som The Road to Saint Ives og Saltash Bells står fram sjølv i ECM-samanheng. Invisible Threads føyer seg fint inn i rekkja.
Dei tolv låtane blei spelte inn i Rainbow Studio i fjor sommar. Elleve av dei er signerte Surman, medan brasilianske Ayres har komponert den fornøyelege «Summer Song». Han har spelt med alle som betyr noko i brasiliansk musikk. Mest kjend er han vel for arbeidet i bandet Pau Brasil. Surman og Ayres møtte kvarandre under innspeling av eit par plater av vokalisten Marlui Miranda.
Vibrafon og piano
Etter kvart som komposisjonane til denne innspelinga tok til å materialisera seg, blei det klart for Surman at vibrafonisten Rob Waring måtte koplast på. Gary Burton har saman med Keith Jarrett og Chick Corea demonstrert kor vakkert piano og vibrafon kan låta saman. Det blir demonstrert til overmål her. Waring og Ayres balanserer rollene sine perfekt.
Den blå gleda
Musikken på Invisible Threads hentar ikkje tema eller form frå folkemusikken, men melankolien går som ein blå tråd gjennom all musikken på plata. Det er dette Sondre Bratland har kalla «den blå gleda». Det er ein tråd som er alt anna enn usynleg. Sjølv om Surman gjerne svingar seg i valsen, er det alltid med ein sår undertone. Det er denne ambivalensen som fascinerer.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
John
Surman:
Invisible Threads
John Surman, sopran- og barytonsaks og bassklarinett; Nelson Ayres, piano; Rob Waring, vibrafon og marimba. ECM 2588
Det er ei knallsterk serie med plater John Surman har gjeve ut på ECM. Titlar som The Road to Saint Ives og Saltash Bells står fram sjølv i ECM-samanheng. Invisible Threads føyer seg fint inn i rekkja.
Dei tolv låtane blei spelte inn i Rainbow Studio i fjor sommar. Elleve av dei er signerte Surman, medan brasilianske Ayres har komponert den fornøyelege «Summer Song». Han har spelt med alle som betyr noko i brasiliansk musikk. Mest kjend er han vel for arbeidet i bandet Pau Brasil. Surman og Ayres møtte kvarandre under innspeling av eit par plater av vokalisten Marlui Miranda.
Vibrafon og piano
Etter kvart som komposisjonane til denne innspelinga tok til å materialisera seg, blei det klart for Surman at vibrafonisten Rob Waring måtte koplast på. Gary Burton har saman med Keith Jarrett og Chick Corea demonstrert kor vakkert piano og vibrafon kan låta saman. Det blir demonstrert til overmål her. Waring og Ayres balanserer rollene sine perfekt.
Den blå gleda
Musikken på Invisible Threads hentar ikkje tema eller form frå folkemusikken, men melankolien går som ein blå tråd gjennom all musikken på plata. Det er dette Sondre Bratland har kalla «den blå gleda». Det er ein tråd som er alt anna enn usynleg. Sjølv om Surman gjerne svingar seg i valsen, er det alltid med ein sår undertone. Det er denne ambivalensen som fascinerer.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa