Rock

Nine Inch Nails:

Bad Witch

The Null Corporation

Vel er vi midt i badesesongen, men Bad Witch – det niande studioalbumet til det amerikanske industrirockebandet Nine Inch Nails – kan verke som ein problematisk tittel i vår #metoo-forsynte opplysningstid. Ved nærare ettertanke kjem ein fram til følgjande: Medan «heks» ofte vert brukt – feilaktig – som nedsetjande term for kvinner, er den vonde heksa her snarare Donald Trump og regjeringa hans, som ofte hevdar å bli utsett for «heksejakt».

Gildet startar med «Shit Mirror», ei svært industriell rockesak med forvrengd pumpebass, forvrengd surferockrytmikk og forvrengd hylevokal som ved første øyrekast fort kan forvekslast med det meste innan industriell rock frå siste halvdel av 90-åra. Det er knapt nyskapande – før ein abrupt dobbel heilpause like før det andre minuttet varslar om skifta som skal kome: Andresporet «Ahead of Ourselves» er eit hektisk vitnesbyrd om det sosiale mediestyrte, kakofoniske offentlege ordskiftet, og læt som ein industrirockvariant av James Browns dissonansdrivne funk. Instrumentalsporet «Play the Goddamned Part» startar som ein forvridd cover av New Orders «Blue Monday», tar snart ein ekskursjon ut i jazzterritoriet og endar opp i eit nordafrikansk postapokalyptisk ørkenlandskap.

Stundom læt frontmann Trent Reznor overraskande lik David Bowie når han messar fram repeterande verseliner marinerte i generell eksistensiell angst det er lett å kjenne seg att i. Med Bad Witch har industrirockeveteranane klart å finne seg sjølv på nytt – med mykje saksofon blanda inn i miksen.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.