Fire! med rockefot
Impulsane frå 70-talet er transformerte til universell musikalsk urkraft.
Jazz/rock
FIRE!:
The Hands
Mats Gustafsson, tenor-, baryton-
og bassaks og elektronikk; Johan Berthling, bass;
Andreas Werliin, trommer og perkusjon. RUNE GRAMMOFON RCD2197
Mats Gustafsson er overalt. (Berre vår eigen Paal Nilssen-Love kan vera i nærleiken i tal på konsertar og innspelingar.) Trass i det heseblesande tempoet og dei tallause ensemblekonstellasjonane Gustafsson tek del i, greier han å melda noko viktig kvar gong.
Fire! og storbandutgåva Fire! Orchestra synest å ha høg prioritet hjå Gustafsson, og båe banda turnerer flittig det komande halvåret. Trioen har eksistert i ni år med same besetning, men har ikkje ein spesielt rikhaldig diskografi å visa til. I 2016 kom She Sleeps, She Sleeps, også denne på Rune grammofon. Med god grunn var kritikarane overbegeistra. The Hands er ei vidareføring av uttrykket frå forgjengaren, men utviklinga er tydeleg nok. Uttrykket er meir rocka.
Det er lett å finna likskapspunkt til rockelegender som Cream, Jimi Hendrix Experience og, framfor alt, Black Sabbath og dei første platene deira. Dei konstante og fengande groovane og den manipulerte basslyden i tospann med eit enkelt, men effektfullt trommekomp dannar fundamentet som Gustafsson formar saksofonmeditasjonane sine på. Oftast er monotonien hypnotiserande. Berre unntaksvis blir han keisam. I «Washing Your Heart in Filth» er grooven meir kompleks, Berthling trakterer kontrabassen på utruleg svingande vis og Gustafssons spel gjer at «Afric Pepperbird» dukkar opp i tankane. Fire! anno 2018 er framleis «on fire».
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz/rock
FIRE!:
The Hands
Mats Gustafsson, tenor-, baryton-
og bassaks og elektronikk; Johan Berthling, bass;
Andreas Werliin, trommer og perkusjon. RUNE GRAMMOFON RCD2197
Mats Gustafsson er overalt. (Berre vår eigen Paal Nilssen-Love kan vera i nærleiken i tal på konsertar og innspelingar.) Trass i det heseblesande tempoet og dei tallause ensemblekonstellasjonane Gustafsson tek del i, greier han å melda noko viktig kvar gong.
Fire! og storbandutgåva Fire! Orchestra synest å ha høg prioritet hjå Gustafsson, og båe banda turnerer flittig det komande halvåret. Trioen har eksistert i ni år med same besetning, men har ikkje ein spesielt rikhaldig diskografi å visa til. I 2016 kom She Sleeps, She Sleeps, også denne på Rune grammofon. Med god grunn var kritikarane overbegeistra. The Hands er ei vidareføring av uttrykket frå forgjengaren, men utviklinga er tydeleg nok. Uttrykket er meir rocka.
Det er lett å finna likskapspunkt til rockelegender som Cream, Jimi Hendrix Experience og, framfor alt, Black Sabbath og dei første platene deira. Dei konstante og fengande groovane og den manipulerte basslyden i tospann med eit enkelt, men effektfullt trommekomp dannar fundamentet som Gustafsson formar saksofonmeditasjonane sine på. Oftast er monotonien hypnotiserande. Berre unntaksvis blir han keisam. I «Washing Your Heart in Filth» er grooven meir kompleks, Berthling trakterer kontrabassen på utruleg svingande vis og Gustafssons spel gjer at «Afric Pepperbird» dukkar opp i tankane. Fire! anno 2018 er framleis «on fire».
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er lærar ved Voss gymnas og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa