Den nakne mannen og fela
Jo Einar Jansen vekslar mellom tradisjon og nyskaping.
Folkemusikk
Jo Einar Jansen:
Naken
Ta:lik
Dette er platedebuten til den unge felespelaren Jo Einar Jansen frå Frosta i Trøndelag. Og tittelen og omslagsfotoet er ikkje berre gimmick, for her er det berre den unge mannen med fela, som på einskilde spor blir bytt ut med hardingfele, oktavfele eller song, som kling.
Musikken er naken i den tydinga at slåttane er solistisk framførte, anten dei er tradisjonelle eller meir improvisatoriske i karakteren.
Og det er nettopp denne vekslinga mellom solid tradisjonsforvalting og nyskaping som er så typisk for mange av dei yngre folkemusikkutøvarane – også Jansen.
Noko er av ukjent opphav, det ein ofte kallar tradisjonelt, medan noko er sjølvlaga. Her vekslar temmeleg stramt framførte danseslåttar med lyriske og deklamatoriske melodiar, og av og til er uttrykket rocka og rufsete. Han overraskar oss dessutan med å stryka over to strenger samstundes medan han langsamt stemmer den djupaste langt ned – gradvis og langsamt.
Sist – men ikkje minst – vil eg nemna det viktigaste aspektet ved Jansens spel: Det verkar aldri automatisert, og spesialeffektar verkar alltid musikalsk relevante, sidan det alltid er ein vilje til kommunikasjon som gjennomsyrar spelet. Den nakne mannen med fela vil seia oss noko, og det klarer han godt.
Sigbjørn Apeland
Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast platemeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Folkemusikk
Jo Einar Jansen:
Naken
Ta:lik
Dette er platedebuten til den unge felespelaren Jo Einar Jansen frå Frosta i Trøndelag. Og tittelen og omslagsfotoet er ikkje berre gimmick, for her er det berre den unge mannen med fela, som på einskilde spor blir bytt ut med hardingfele, oktavfele eller song, som kling.
Musikken er naken i den tydinga at slåttane er solistisk framførte, anten dei er tradisjonelle eller meir improvisatoriske i karakteren.
Og det er nettopp denne vekslinga mellom solid tradisjonsforvalting og nyskaping som er så typisk for mange av dei yngre folkemusikkutøvarane – også Jansen.
Noko er av ukjent opphav, det ein ofte kallar tradisjonelt, medan noko er sjølvlaga. Her vekslar temmeleg stramt framførte danseslåttar med lyriske og deklamatoriske melodiar, og av og til er uttrykket rocka og rufsete. Han overraskar oss dessutan med å stryka over to strenger samstundes medan han langsamt stemmer den djupaste langt ned – gradvis og langsamt.
Sist – men ikkje minst – vil eg nemna det viktigaste aspektet ved Jansens spel: Det verkar aldri automatisert, og spesialeffektar verkar alltid musikalsk relevante, sidan det alltid er ein vilje til kommunikasjon som gjennomsyrar spelet. Den nakne mannen med fela vil seia oss noko, og det klarer han godt.
Sigbjørn Apeland
Sigbjørn Apeland er musikar, musikkvitar og fast platemeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Greil Marcus er musikkskribent og kulturanalytikar.
Foto: Thierry Arditti / Courtesy of Yale University Press
Kvifor Marcus skriv
Den nye boka til Greil Marcus er ein kamuflert sjølvbiografi.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.