Musikalsk tour de force
Plastic Wave er eit resultat av nok eit vellukka samarbeid.
Ole Morten Vågan er produktiv. No er han ute med oppfølgjaren til Happy Endlings (Odin, 2018), Plastic Wave, også denne i samarbeid med Trondheim Jazzorkester (TJO). Medan Happy Endlings var dommedagsmusikk med eit skråblikk, ein musikalsk berg-og-dal-bane oftast i rått tempo, er denne utgjevinga «mer om alle de små umerkelige prosessene som foregår rundt oss uten at vi merker det, men som vi allikevel er en del av», for å låna Vågans eigne ord.
Besetninga er i stor grad uendra. Grepet med å ha to på tangentar og trommer er med på å gje mykje av musikken ein massiv og overveldande karakter, men ved dette leitet er Vågan meir tenksam. Berre unntaksvis brukar han orkesteret utelukkande som ein kompositorisk reiskap, som i den elegante «Dismay On Ice». Oftast er det slik at han skriv ein intro, eit tema som ein eller fleire solistar grip fatt i, og så legg han inn nokre skakke riff eller mellomspel før solistane tek det vidare.
Vågan kan trykt syna ensemblet tillit. Det er spekka med solistar henta frå øvste hylle. Det vil rett og slett sprengja rammene for denne meldinga å nemna alle dei supre solistiske innsmetta.
Vågan og TJO er rause. Over 80 minuttar musikk, serverer dei, og det blir akkurat så surrealistisk som ein kan venta det når Frode Grytten på eit par kutt dukkar opp med si underfundige melding om fiske. Strålande!
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
