Musikalsk tour de force
Plastic Wave er eit resultat av nok eit vellukka samarbeid.
Jazz
Trondheim Jazz Orchestra og Ole Morten Vågan
Plastic Wave
Sofia Jernberg, vokal; Ola Kvernberg, fiolin; Eivind Lønning, trompet; Øyvind Brække, trombone; Signe Emmeluth, altsaks; Kjetil Møster, tenorsaks og klarinett; Espen Reinertsen, tenorsaks og bassklarinett; Eirik Hegdal, baryton-, C-melodisaks og klarinett; Marianne Baudouin Lie, cello; Oscar Grønberg, piano; Ståle Storløkken, Hammond-orgel og synth; Ole Morten Vågan, bass; Gard Nilssen og Håkon M. Johansen, trommer.
Odin
Ole Morten Vågan er produktiv. No er han ute med oppfølgjaren til Happy Endlings (Odin, 2018), Plastic Wave, også denne i samarbeid med Trondheim Jazzorkester (TJO). Medan Happy Endlings var dommedagsmusikk med eit skråblikk, ein musikalsk berg-og-dal-bane oftast i rått tempo, er denne utgjevinga «mer om alle de små umerkelige prosessene som foregår rundt oss uten at vi merker det, men som vi allikevel er en del av», for å låna Vågans eigne ord.
Besetninga er i stor grad uendra. Grepet med å ha to på tangentar og trommer er med på å gje mykje av musikken ein massiv og overveldande karakter, men ved dette leitet er Vågan meir tenksam. Berre unntaksvis brukar han orkesteret utelukkande som ein kompositorisk reiskap, som i den elegante «Dismay On Ice». Oftast er det slik at han skriv ein intro, eit tema som ein eller fleire solistar grip fatt i, og så legg han inn nokre skakke riff eller mellomspel før solistane tek det vidare.
Vågan kan trykt syna ensemblet tillit. Det er spekka med solistar henta frå øvste hylle. Det vil rett og slett sprengja rammene for denne meldinga å nemna alle dei supre solistiske innsmetta.
Vågan og TJO er rause. Over 80 minuttar musikk, serverer dei, og det blir akkurat så surrealistisk som ein kan venta det når Frode Grytten på eit par kutt dukkar opp med si underfundige melding om fiske. Strålande!
Eller som Harald Heide Steen sa det: «Seks hektoliter mussa i hodet. Kuling, brosme og tre ganger fem.»
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Trondheim Jazz Orchestra og Ole Morten Vågan
Plastic Wave
Sofia Jernberg, vokal; Ola Kvernberg, fiolin; Eivind Lønning, trompet; Øyvind Brække, trombone; Signe Emmeluth, altsaks; Kjetil Møster, tenorsaks og klarinett; Espen Reinertsen, tenorsaks og bassklarinett; Eirik Hegdal, baryton-, C-melodisaks og klarinett; Marianne Baudouin Lie, cello; Oscar Grønberg, piano; Ståle Storløkken, Hammond-orgel og synth; Ole Morten Vågan, bass; Gard Nilssen og Håkon M. Johansen, trommer.
Odin
Ole Morten Vågan er produktiv. No er han ute med oppfølgjaren til Happy Endlings (Odin, 2018), Plastic Wave, også denne i samarbeid med Trondheim Jazzorkester (TJO). Medan Happy Endlings var dommedagsmusikk med eit skråblikk, ein musikalsk berg-og-dal-bane oftast i rått tempo, er denne utgjevinga «mer om alle de små umerkelige prosessene som foregår rundt oss uten at vi merker det, men som vi allikevel er en del av», for å låna Vågans eigne ord.
Besetninga er i stor grad uendra. Grepet med å ha to på tangentar og trommer er med på å gje mykje av musikken ein massiv og overveldande karakter, men ved dette leitet er Vågan meir tenksam. Berre unntaksvis brukar han orkesteret utelukkande som ein kompositorisk reiskap, som i den elegante «Dismay On Ice». Oftast er det slik at han skriv ein intro, eit tema som ein eller fleire solistar grip fatt i, og så legg han inn nokre skakke riff eller mellomspel før solistane tek det vidare.
Vågan kan trykt syna ensemblet tillit. Det er spekka med solistar henta frå øvste hylle. Det vil rett og slett sprengja rammene for denne meldinga å nemna alle dei supre solistiske innsmetta.
Vågan og TJO er rause. Over 80 minuttar musikk, serverer dei, og det blir akkurat så surrealistisk som ein kan venta det når Frode Grytten på eit par kutt dukkar opp med si underfundige melding om fiske. Strålande!
Eller som Harald Heide Steen sa det: «Seks hektoliter mussa i hodet. Kuling, brosme og tre ganger fem.»
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa