Rock

Kurt Vile:

Speed, Sound, Lonely KV

Matador / Playground

Rock

Yo La Tengo:

Sleepless Night

Matador / Playground

Det kan som kjent vere ei gåve ikkje å hugse somme av dei hendingane vi kjem ut for i løpet av livet, men denne ettertrakta gløymsla kjem av openberre grunnar ofte i skuggen av nostalgien, der vi oppsøkjer og hentar fram kjære minne.

Kanskje nett difor tok John Prine, som vart teken av pandemien og gjekk bort i april, tak i denne gåva i 1979, i songen «How Lucky», som fekk plass på plata Pink Cadillac. Anger og blindsoner – å seie noko viktig om det krev ein låtskrivar av format, og Prine var ein slik. Han henta songen fram igjen for eit par år sidan, i Amazon Music-serien «Produced by». Og no er «How Lucky» å høyre, igjen, på ein EP frå Kurt Vile, Speed, Sound, Lonely KV, i ein duett med Prine.

Eg vil tru ei tåre dukkar opp i ein og annan augekrok. Det gjer godt å høyre Prine, igjen.

EP-format

Ikkje alle veit at omgrepet EP står for «extended play», noko som kanskje kan verke litt forvirrande, sidan det ikkje dreier seg om ei plate med forlengd speletid, men snarare ei utgiving som inneheld mindre enn ein LP, som jo står for «long play». For singelen, med sine to songar over to sider, representerte EP-formatet i si tid likevel lengre speletid, og plateselskapet RCA brukte det mellom anna til å lansere Elvis Presley utover 1950-åra.

EP-formatet er likevel meir enn eit stadium i den musikkteknologiske evolusjonen, for det har av ulike grunnar halde fram med å vere tenleg for artistar å gi ut ei lita klynge songar, heller enn eit par eller eit dusin. Nemninga har halde seg inn i strøymetenestetidsalderen. I norsk kontekst kan ein trekkje fram Karpes SAS PLUS / SAS PUSSY (2019) som eit typisk døme. Utgivinga skulle og kunne ikkje ha verken meir eller mindre omfang enn akkurat det ho fekk.

Ei EP-utgiving kan dermed vere markant og formativ, men også eit halvhjarta kvileskjer for å halde fansen «varm». Ofte kan også materialet ha ei naturleg avgrensing – slik tilfellet er med to av haustens utgivingar, frå Vile og frå Yo La Tengo.

Viles EP er spelt inn i Nashville, i legendariske The Butcher Shoppe, og det verkar naturleg å sjå utgivinga som eit lite kjærleiksbrev til musikkbyen. Med er folk som Dan Auerbach, Matt Sweeney og ei rekkje studiomusikarar som held til der, og ikkje minst, altså, sjølvaste Prine. I tillegg til duetten med mannen sjølv tolkar Vile «Speed of the Sound of Loneliness», ein av dei finaste songane Prine laga. Flotte er også tolkinga av Cowboy Jack Clements «Gone Girl» og to eigne, nye originallåtar, «Dandelions» og «Pearls».

Kombinasjon

Det å kombinere coverversjonar med eige materiale er eit klassisk EP-grep, og på Yo La Tengos Sleepless Night får vi fem tolkingar og ein ny originalkomposisjon, «Bleeding». Materialet bandet har nærma seg, vil vere kjent og kjært for mange lyttarar. Klassiske «Blues Stay Away From Me» (The Delmore Brothers, 1949) spelte dei faktisk inn i nettopp Nashville, saman med delar av Lambchop, i 2011. «Roll On Babe» er ein Derroll Adams-låt (1967), men Yo La Tengo legg seg nærare Ronnie Lanes versjon frå 1974.

Eg er neppe åleine om å halde And Then Nothing Turned Itself Inside-Out (2000) høgast av alle Yo La Tengo-platene, og det var då dette albumet vart spelt inn, at bandet gjorde ein versjon av Dylans «It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry» (frå Highway 61 Revisited, 1965). Den siste biten i denne vesle konfektøskja er «Smile a Little Smile for Me», songen som skaffa The Flying Machine ein veg inn på hitlistene i 1969. Sleepless Night viser korleis alle songar vert ein Yo La Tengo-song dersom Yo La Tengo finn på å lage ein eigen versjon. Songane var opphavleg samla slik i samband med ei utstilling med den japanske kunstnaren Yoshitomo Nara, som var med på å velje dei ut som ein lydleg komponent i ein utstillingskatalog.

Eg gler meg til nye plater frå desse artistane, som eg har følgt i årevis og kjem til å følgje så lenge dei gir ut musikk, og takkar for desse songane, inntil vidare, idet hausten tek til for alvor, i kalenderåret der John Prine til slutt måtte takke for seg.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.