Rock

Cecilie Anna:

New Bird

Cecilie Anna Records

Kva skal til for at eit nytt album skal få ein skikkeleg god start? Jau, sjølvsagt må det vere at opningssporet ryddar alt anna av bordet og gjer krav på di fulle merksemd som lyttar: «Her er eg, høyr på meg!»

Og det er nett det som skjer med New Bird, det nye albumet frå Cecilie Anna. «Follow You» trår varsamt heilt først og kjem listande på deg med nærast liturgisk ro, heilt til vokalisten hevar røysta og med stor effekt ber bod om at kvelden veiknar, og natta fell på.

Det skjer med ei overrumplande, insisterande kraft, og i den krafta ligg det nærast ein estetisk risiko, ikkje minst fordi lyttaren deretter vert teken med heilt ned, til noko lågmælt, ei kviskrande, trøystande røyst som kjem desto tettare på. Er du ikkje med då, har du ikkje lytta godt nok.

Uvanleg gåverik

Slik er altså vegen inn i oppfølgjaren til I’m Here (2017), som det er fleire enn meg som har venta på. Debutalbumet frå Cecilie Anna Rønhovde gjorde det tydeleg at vi hadde med ein uvanleg gåverik og særeigen komponist, tekstforfattar og vokalist å gjere.

Den gongen gjorde eg eit poeng ut av at det heile var så dempa og nedpå, så elegant minimalistisk, og at materialet var så sterkt at det likevel tolte det. Slike som meg spekulerer ofte i kunstnarlege strategiar og kva dei botnar i, men må rett som det er innsjå at visse estetiske val viser seg å vere gjort av grunnar som er av meir pragmatisk art, og som kan ha opphav i litt tilfeldige hendingsrekkjer.

Forsonande kampskrift

Då Cecilie Anna vart invitert til å spele på festival i Wales sist sommar, hadde ho ikkje pengar til å dragse med seg for mykje, så ho arrangerte om songane frå piano til ein liten, smart synth – med tilnamnet Synthia – som ho kunne få med seg i handbagasjen. Slik har det seg at fleire av songane på New Bird kom til med Synthia i hendene.

Det gjer godt å lytte til desse songane. Ei omsorg gjennomsyrer alt, utan at det vert lett og banalt – for dei som står nært, for gleda over arbeidet, for undringa over tilveret i all sitt velde og ja, ei takksemd. Eg har lytta til det nye Wilco-albumet Ode to Joy (sjå under) parallelt med dei nye songane til Cecilie Anna, og ser to prosjekt som innrettar den tydelege, smittande, kreative energien mot det som er godt, snarare enn å overgi seg i fortviling over alt som går gale, for som kjent er det mykje.

Slik vert New Bird eit forsonande kampskrift på eigne premissar, og under lyttinga har eg fleire gonger tenkt på Patti Smiths verdige etikk i siste år, der songen og røysta stadig vever inn vener, kjærastar og åndelege inspirasjonskjelder, inkludert somme som ikkje lenger er mellom oss, men som kanskje på sitt vis er det likevel – med andre ord alt det som merkjer eit liv, og gjer det verdt å leve. Vi treng slike songar òg.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.