Bob Dylans beste turné
Bob Dylan rettar søkjelyset mot den mest kunstnarleg vellukka turneen sin.
Frå venstre Roger McGuinn, Joni Mitchell, Richi Havens, Joan Baez og Bob Dylan då dei spelte saman den siste kvelden i The Rolling Thunder Revue-turneen i desember 1975.
Foto: AP Photo / NTB scanpix
Rock
Bob Dylan:
The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings
Columbia
Då eg ein gong i studietida i midten av 1990-åra kom over ei bibliotekutgåve av Sam Shepards The Rolling Thunder Logbook (1977), skjøna eg kor sjeldan førsteeksemplaret var, og eg fann raskt vegen til ei kopimaskin og kopierte opp heile skiten. Drøymande studerte eg forfattarens kaotiske skildring – og fotografi – av Bob Dylan og (det stadig veksande) reisefølgjet han tok med seg på den skranglete, eventyrlege turneen i midten av 1970-åra, ei konsertrekkje eg fantaserte om å kunne lytte til, for etter mitt syn var artisten då på sitt beste, rett etter Blood on the Tracks (1975), og like før Desire (1976).
Gnistrande opptak
Berre glimt eksisterte frå turneen som fekk namnet The Rolling Thunder Revue på denne tida – gnistrande opptak av enkeltsongar som «It Ain’t Me Babe» og «Isis» gav meg hakeslepp. Då NRK våren 1991 slo til med ei TV-feiring av Dylans 50-årsdag, herleg leia av Jan Erik Vold, var eit opptak der Dylan med kvit ansiktsmåling framførte ein intens, nærgåande versjon av «Tangled Up in Blue» mellom høgdepunkta, og eg forstod raskt at det måtte stamme frå The Rolling Thunder Revue. Det var jo klart at desse haustkveldane i 1975 måtte ha vore magiske.
Og det var og er dei, stadfestar den omfattande dokumentasjonen som no er her med The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings, som samlar fem heile konsertar, øvingsopptak og enkeltopptak over 148 spor på til saman 14 CD-plater. Wesley Stace har skrive eit nytt essay, og som om ikkje alt dette var nok, er ein film om turneen rett rundt hjørnet, regissert av Martin Scorsese, med premiere på Netflix neste veke.
Braut ny grunn
Eg ønskjer det velkomen, alt saman. Med Rolling Thunder-turneen braut Dylan ny grunn på så mange måtar, og prosjektet var ikkje utan risiko. Med ein flokk vener la han ut på tur og spelte maratonkonsertar på til dels obskure småplassar. Ei viktig drivkraft var den teatralske innramminga av alt som gjekk føre seg både på og bak scenen. Dylans karriere har alltid vore eit maskespel, og her verka dette eksplisitt, i ei iscenesetjing med mange botnar.
Særleg rått er det å høyre fleire av songane frå Desire framførte offentleg for første gong på turné, for eit publikum som garantert ikkje visste kva som venta dei. Når Dylan stig fram på scenekanten og framfører «Sara» i eit lite auditorium i vesle Worcester i Massachusetts 19. november, på boksens femte disk, er det som om det går eit sukk heile vegen gjennom tiåra som har gått, og rett ut i stoverommet mitt.
I den etter kvart omfattande serien av massive boksutgivingar i det evig ekspanderande Dylan-arkivet høyrer The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings til mellom dei aller beste – for her er det som om alt står på spel, kvar kveld.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Bob Dylan:
The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings
Columbia
Då eg ein gong i studietida i midten av 1990-åra kom over ei bibliotekutgåve av Sam Shepards The Rolling Thunder Logbook (1977), skjøna eg kor sjeldan førsteeksemplaret var, og eg fann raskt vegen til ei kopimaskin og kopierte opp heile skiten. Drøymande studerte eg forfattarens kaotiske skildring – og fotografi – av Bob Dylan og (det stadig veksande) reisefølgjet han tok med seg på den skranglete, eventyrlege turneen i midten av 1970-åra, ei konsertrekkje eg fantaserte om å kunne lytte til, for etter mitt syn var artisten då på sitt beste, rett etter Blood on the Tracks (1975), og like før Desire (1976).
Gnistrande opptak
Berre glimt eksisterte frå turneen som fekk namnet The Rolling Thunder Revue på denne tida – gnistrande opptak av enkeltsongar som «It Ain’t Me Babe» og «Isis» gav meg hakeslepp. Då NRK våren 1991 slo til med ei TV-feiring av Dylans 50-årsdag, herleg leia av Jan Erik Vold, var eit opptak der Dylan med kvit ansiktsmåling framførte ein intens, nærgåande versjon av «Tangled Up in Blue» mellom høgdepunkta, og eg forstod raskt at det måtte stamme frå The Rolling Thunder Revue. Det var jo klart at desse haustkveldane i 1975 måtte ha vore magiske.
Og det var og er dei, stadfestar den omfattande dokumentasjonen som no er her med The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings, som samlar fem heile konsertar, øvingsopptak og enkeltopptak over 148 spor på til saman 14 CD-plater. Wesley Stace har skrive eit nytt essay, og som om ikkje alt dette var nok, er ein film om turneen rett rundt hjørnet, regissert av Martin Scorsese, med premiere på Netflix neste veke.
Braut ny grunn
Eg ønskjer det velkomen, alt saman. Med Rolling Thunder-turneen braut Dylan ny grunn på så mange måtar, og prosjektet var ikkje utan risiko. Med ein flokk vener la han ut på tur og spelte maratonkonsertar på til dels obskure småplassar. Ei viktig drivkraft var den teatralske innramminga av alt som gjekk føre seg både på og bak scenen. Dylans karriere har alltid vore eit maskespel, og her verka dette eksplisitt, i ei iscenesetjing med mange botnar.
Særleg rått er det å høyre fleire av songane frå Desire framførte offentleg for første gong på turné, for eit publikum som garantert ikkje visste kva som venta dei. Når Dylan stig fram på scenekanten og framfører «Sara» i eit lite auditorium i vesle Worcester i Massachusetts 19. november, på boksens femte disk, er det som om det går eit sukk heile vegen gjennom tiåra som har gått, og rett ut i stoverommet mitt.
I den etter kvart omfattande serien av massive boksutgivingar i det evig ekspanderande Dylan-arkivet høyrer The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings til mellom dei aller beste – for her er det som om alt står på spel, kvar kveld.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.